Kübra Erbayrakçı

Kış geldi. Her yerde neşe var. Hüzün çoktan gitmiş, yerini mutluluğa bırakmıştı. Ben de bu kış, Ohannes’i beklemekle meşguldüm. Gideli neredeyse uzun zaman olmuştu. Odanın içinde, mavi duvarların gölgesinde, televizyonun..

Aralık ayında gözümü açtım dünyaya. Sanki yeniden doğmuştum. Uzun süredir yatağa bağlanmışım; kimi komadaydın derken, kimi de uyuyordun diye sitemde bulunuyordu. Oysa ben ne dünyadaydım ne de diğer tarafta. Boşluk..

Rüzgârın uğuldayan sesini işitiyorum. “Gözlerim”… Göremiyorum. Her yer kapkaranlık. Aklımdan bir şeyler geçirmeye çabalıyorum, olmuyor. Elimde ıslaklık, sırılsıklam olmuşum. Yağmur yağıyor sanki. Elime birisi dokunuyor ve ben uyanıyorum. Odanın içi..

Elimde tuttuğum anahtarı avucumun içiyle sıktıktan sonra karşımda öylece bana bakmaya devam eden kadının gülümsemesini hatırladı hafızam birden. Güzel günlerimizin en neşeli olduğumuz anlarında dinlediğimiz şarkıların sözleri ağzımda dolana durdu...