Sevgiliye Mektuplar 1 / Kübra Erbayrakçı

Bu sana ilk mektubum sevgilim,

Sensiz geçen 22 gün.. Neredeyse bir aydır görmüyorum ne denizimsi mavi gözlerini ne de yakından bakınca su yeşili olan gözlerini. Belki diyorum bir gün beklenen gemi gelir. Nefesim olur, gözyaşım olur ya da suyum olur. Hani bilirsin ya, denizi çok severim. Senin mavi gözlerinin rengi meğer denizin görünmeyen en dibinde saklıymış. Bazen nefes alamıyorum, bazı geceler uyuyamıyorum. Şarkılarda, izlediğim her filmde, en çok kitaplarda arıyorum seni. Sonra bir düşünce oturuyor kalbimin kuytu köşesine. Hiç gitmeyen, beni terk etmeyen bu düşünce beni hayattan soğutuyor. Ölüm isteği canlanıyor ruhumda. Deliyim ya ben, kuytu köşelerden atlamak geçiyor içimden. Sonra duruyorum. Üzülür diyorum. Senin üzülmen, senin bir göz yaşın, dünyanın benim için batması demek. Yalan yok sevgili, senden önce de bu duyguyu yaşadım ama… Onu sevmedim biliyor musun? Nefret ettim ondan. Her nefret ettikçe intikam planları yürüttüm gemi yürütür gibi. Ancak sen.. İçimde kocaman sevgiden ibaretsin. Mutlu olman için her şeyi yapmayı göze almış deli aşık gibiyim.

Yüzün gülecekse sevgili, giderim. Beklerim seni.. Elbet bir gün olurda gelirsin diye beklerim. Onunla mutlu olacaksan her şeye varım. Ama ya mutsuz olursan! Sahi demiştin ya bana; ‘Yine de senin gibi hissetmeyeceğim’ diye. Sevme beni o zaman. Ben senin yerine de severim seni. Şimdi bir sahil kasabasındayım. Elimde kalemim, kulağımda yine o şarkı çalıyor. Bugün bir şey yemedim. Sensizliği saydığım kaçıncı gün, haberim yok. Şimdi bana gel desen, koşarak gelir miyim acaba? Ben sana gel dedim ama gelmedin. Bekledim seni, gözümde tüten hasret boyunca, yine gelmedin sevgili. Yine sana hak verdim, sevgim kızgınlığımın önüne geçti.

Oturdum ve yine günleri saymaya başladım. Planlar yaptım, hiç gerçek olmayacak planlar. Hayaller kurdum, gerçek olmayacak hayaller. Gözümü kapattım, dudakların geldi hatırıma. Sonra bir de boynun. Ne güzel boynun varmış senin öyle. Kokusu bir dünyaya bedel, uyuyacak en şirin yer olan. Kucağının rahatlığını düşündüm. Yorgun düştüğümde beni orada saklayacağın bir düş kurdum. Biliyorum sevgili, çok yorgunsun. Geleceğin seni yoruyor, düşüncelerin uykuya kaçıyor. Limanın olurum istersen, gel! Dinlen. Nefes al, unut. Hatırlama gerçeğini. Adını unut, kim olduğunu, neyin içinde olduğunu. Gelecekte seni bekleyenleri unut sevgili.

Üşümezsin bilirim, tedbirlisin her şeye karşı. Ama bir gün üşüyeceksin sevgili ve ısıtacak birini bulamadığında ben burada olmaya devam edeceğim. Kulağıma; ‘Bulurum’ diyen sesini duyuyorum. ‘Beni ısıtacak birisi olacak’ dediğini kulağıma fısıldadığını hissediyorum. Duraksıyorum, nefesim kesildi sanki! Dur, dinleneyim. Kalbim hızlı çarpıyor, başım dönüyor. Beklerim sevgili. Kısa ömürde beklerim yine seni. Her köşe başında seni ararım, Erzurum sana çıkar. Kar yağar ve senin beni çağırdığın güne gider aklım. Kar yağar ve kokun gelir burnumu sızlatan. Gözlerim her kar yağdığında seni arar. Kış gelir ve yine gözlerim sana bakar doyasıya ya senle ya da sensiz. Evet desen, her şeyi yaparım. Bunu da biliyorsun ama sen gerçeğine koşmak istiyorsun. Koş sevgili, gittiğin yerde mutlu olacaksan koş. Ben denizin görünmeyen kısmında gözlerim dalarak seni düşünürüm. Gidiyorum sevgili. Elbet bir gün.. Bizzat sen gittiğin gün gidecektim değil mi? Gittiğim her yol sensin bunu unutma. Bir gün o güzel kokulu boynundan öpmeye geleceğim. Ve o gün dünyanın en mutlu insanı olarak tarihe geçeceğim. Bu mektupta sana son sözüm; ‘Gözlerine dünyalar verdim’

Kübra Erbayrakçı

Yazarın diğer yazıları için tıklayınız…