Sevgiliye Mektuplar 2 / Kübra Erbayrakçı

Bu hissi yaşamanın güzel bir şey olduğunu biliyorum, ama bu his bana ve sana uyan bir his değil.
Yalnızlıkla geçen bir ömrün içinde hayat ve ölüm arasında kalan yaşamım olacak.
Bak, kendi sonumu da tahmin etme gibi içgüdülerim var. Elveda sevgili..

Benden gittiğini duyumsar gibiyim sevgilim. Geceler boyu düşündüm ve sana yazmaya karar verdim. Olmadı, yazamadım. Yazmak istedim ama nedense okunmayan mesajlarımı silmek geçti içimden. Bitmişti değil mi? Sen benden çoktan gitmiştin ve son bakışımı sana attığımda bunu söylemiştim. Saçma bulmuştun bu fikrimi ve kızmıştın bana. Meğer haklıymışım.

Anlamak, bilmek şu dünyada saçma ikilemlerden. Salak olmak isterdim mesela. Dünyada salak gibi yaşamayı dilerdim. Hiçbir şeyi bilmeden, anlamadan ve en önemlisi sevmeden yaşamayı isterdim. Sevgi, aşk.. Bunlar bana göre olan şeyler değil. Ben çok severim, gider. Bak yine aklım seni ilk gördüğüm güne gitti. Senden kaçtıkça, geldin. Gizem ve merak sonumuz oldu galiba.. Bazen keşke diyorum. Sonra yutkunuyorum ve iyi ki diyor yüreğim. Bu hissi yaşamanın güzel bir şey olduğunu biliyorum ama bu his bana ve sana uyan bir his değil. Biliyor musun, senden sonra kimseyi sevmemeye yemin ettim. Bu duygunun masum hali sende son buldu ve senden sonra bu duyguyu yaşama gibi bir durumun olmasına müsaade etmek istemiyorum. İçimde alevdin, alev söndü. Geriye sadece acısını çekmek kaldı. Acı bir gün çekilir, ben biraz uzun acılar çekerim. Benim acılarım uzun sürer. Belki 5 ay sürer, belki de bilmiyorum. Bugünlerde saçlarıma daha çok aklar düşmeye başladı. En son bacağına yattığımda bu sözü söylemiştin; ‘Saçların ağarmış.’ Düşünmek yorar insanı. Beyazlar düşer her düşüncenin aklına düşmesi gibi. Sonra bir gülümsersin, olmadı sigara yakar içten feryat çekersin ve son kez bakarsın. Unutmak istersin.

İnternetten hafıza sildirme formülleri araştırmaya başlarsın ama yine de olmaz. Nerden çıktın karşıma? Düzenim vardı benim, hayallerim. Bir daha aşık olmayacaktım mesela. Bir daha kimsenin gözlerine uzun uzadıya bakmayacaktım. Bir anda kapımı çaldın, iyi geldin bana. Nefesim oldun, ruhum oldun ve en çok da ben oldun biraz. ‘Olan ikimize de oldu’ demiştin aylardan ocak iken. Senin de hayatını berbat ettim. Biliyorum, suçlu benim. Biliyorum, en suçlu benim. Affet sevgili. Kendini kötü hissettiğin için beni kendinden uzaklaştırıyorsun. Bitmeli mi her şey? Unutmalı mı yoksa kabul edip sevmeli mi? Özür dilerim.. Müslüm babanın dediği gibi; ‘Sevgilim bağışla, biraz zor olsa da. Affet beni akşamüstü, sabaha kalmadan affet tam ayrıldık derken’.. Şimdi bir hiç olarak hayatıma kaldığım yerden devam etmek zorundayım. Mecburum. Tekrar umut etmeliyim, tekrar kariyerime odaklanmalıyım. Senin olduğun şehirlere yolum düşmesin diye kaderle anlaşma yapmam lazım. Senden haber almak istemem mesela. Çünkü biliyorum. Senin sonun evlilik, iş ve çocuk. Bilindik sonlar. Mutluluk, acı, hüzün biraz da neşe. Sen de herkes gibi bir hayat yaşayacaksın. Yaşamak zorundasın, düzen bu. Dünyanın bizden talep ettiği dilek de bu. Ama ben… Sensizlikle geçecek günlerde yazmaya vakit ayıracağım, biraz da okumaya. En çok da yalnızlığa. Hayatıma birini dahil edersem, küserim sana. Yalnızlıkla geçen bir ömrün içinde hayat ve ölüm arasında kalan yaşamım olacak. Bak, kendi sonumu da tahmin etme gibi içgüdülerim var. Elveda sevgili.. Mavi gözlerin bana emanet. Kızın olursa adını ne koyarsan koy ama mavi gözlü olursa, beni hatırla. Unutma beni. Unutmanı istemiyorum. Eğer gerçekten çok sevdiysen, unutma. Geride bir tek soru kalıyor. Neden beni hayatına dahil ettin? Kalabalık dünyanda bana yer olmadığını bilirken neden dahil etmek geçti aklından?

Hayaller kurdum ben. Deniz kenarlarında geçecek hayaller. Şuan tek dileğim son defa gözlerine bakıp, doyasıya sana sarılıp, kokunu burnuma çekip ve dizine yatıp gitmek. Bunu bana ver ve sonra gidelim. Çok uzaklara. Birbirimizi tanımadığımız o uzak kentlere. Senden mesaj bekleyen şu duygusal serseriyi üzme, hoşçakal.

Kübra Erbayrakçı

Yazarın diğer yazıları için tıklayınız…