Elif Güler

-Ah Raif Efendi, günlerce beni satırların arasında ezdin, üzdün, tarumar ettin. Dert ortağın oldum, sırdaşın oldum. Hep içimden konuştum seninle, omzuna yaslanıp ağladım hayalimde. Ve şimdi telefonun ucundasın, bir nevi..

Nasıl bir güne uyandım bugün? Aman Allah’ım kâbustan beter. Gayet sakin bir hava vardı gece. Her yer sütlimandı. Dolayısıyla yatarken pencereyi kapatma ihtiyacı hissetmedim. Tam da denildiği gibi fırtına öncesi..

Yine herşey dört dörtlük olacaktı. Her yıl olduğu gibi. Özene bezene. Zeynep’in de Seyit’in de doğumuna şahitlik etmiş sümbül ağacına rengarenk ışıklar asıldı önce. Ne çok severdi ikisi de bu..

Uzun zaman olmuştu İstiklal’e çıkmayalı. Hürriyetim esir alınmış, yaşama hevesim sindirilmişti sanki yıllardır. Kasım ayında çiçekler açtıran o ılık bahar havası mı, içimdeki zindanın kırılan parmaklıkları mıydı bilinmez, bir çılgınlığa..

Bu kaçıncı beyhude çabaydı? Nihal yine iz peşindeydi. Erkan denen o vurdumduymaz serseriyi bulmak için bakmadığı yer, arayıp sormadığı kişi kalmamıştı. 5. yıla girmişti. Adamın karabatak gibi 2 gün görünüp..