Uğur Ünen

İki yüzlü şehrin ışıkları yanar söner Kalbi külüstür arabalar geçer gider Birileri gülerken kah kah kah Birileri ağlar ah ah vah Her yandan kakofoni sesler Duyulur masalardan masalara Es vermeden..

Sen kokmayacak hiç kimse Tutturamayacak kömbelerinin tadını Gülüşünün tınısını Huzur vermeyecek Senin bana seslenişin Ve saçlarımda ellerini gezdirişin gibi Yankılanacak içimde uzaklardan sesin Diyeceğim daha fazla zaman geçirmeliydim Dileyeceğim en..

Değdi nazar o güzel gözlerine Kaybettin birini daha çok küçükken Bilemezdin ki sevdiklerinin erken Ölümlerini göreceğini İçine attın tüm acılarını Kimseyi kırmak istemedin İyiliğin ve sevginle Işıl ışıldı masum yüzün..

Her yer bembeyaz. Eğri’de dört ay kar kalkmaz derler. Eksilere o kadar derin düşer ki hava, bir iki saniyede ölü gibi soğur insanın nefesi. Gözlerine hiç kitap değmemiş kızların gözyaşları..

Derin kırmızım Yoluna yoluna Menedildi koparılıp Katmer katmer Açıldı mor acısı Kökünden uzakta Uçsuz hiçliği Bölüştürüldü Parça parça Başkalarına Oysa bende bütün Kalsın istemiştim İçim değmişti ona Ben gecesine aittim..

Saçaklanan karartı İçi kıvam kıvam Dökülür odalara Parmak uçları karıncalanır Sızar karabasan düşe Hatıralar yansır parçalanan Soluk ruhlu aynaya Yarım kalmış şiirler son kez çizer Öpücüğü ölmeden dudaklara Kehanet bordo..

Serina Hanım çiçeklerle bezeli bahçesine geçti. Bahçesine yürüdükçe sanki gönlünün derinliklerine yürüyordu. Adı “Ezber İnsanlar” olan yeni bir kitabı okumak için beyaz renkli sandalyesine oturdu. Bu haziran ayının sükûnetle cıvıldayan..

Artık şaşırmıyorum hiçbir şeye Aklım öleli çok oldu Yok öyle değil aslında Aklım öldürüldü Susmamı istedi zırdeliler Neden cahil kalmamışım Kor elemle mimlediler Şiir bile yazamaz oldum Uyurgezer ruhum delirdi..

Treni kaçırmasına üç dakika kala yetişmişti. “7. Vagon,” diye bağırdı görevliye. “Buyurun efendim,” diyen görevliyi çoktan arkasında bırakıp kendini trene atmıştı. İçeri girmek için kapıyı ileri sürdü. O sırada tren..

İçimden yükselen gürültüler kalabalık Koridorumda yürür uyurgezer yalnızlık Karanlıktan sıyrılan özümü yutamaz kasvet Kabusların örüntülerinden beni saklar mezarlık Ki onun üzerine kurulmuş yüreklerin evleri boş Yaşamların kalıntısında gezinmişçesine Gece sesler..