Karanlığa Uzanan / Uğur Ünen

Perdeler bir bir çekilirken
Gündüz sönüyor
Yollar uzanırken karanlığa
Soluk ışıklar göz kırpıyor
İnsanlar dalıyor kendine
Yazılmış gerçekliklerine

Hiçlik göze ilişiyor
Tuhaf bir bulantı hissiyle
Okunamayan tabelalar
Varılamayan duraklar
Yarım kalan hayalleri
Umursamaktan vazgeçiliyor

Gece yayılıyor yorgun
Ağaçlar salınırken gölgelerde
Gerçek sahteliğe uyanıyor
Kimsesizlik içe işlerken
Evleri olmayan çocuklar yağmurdan
Kaçmaya çabalıyor çaresizce

Kokmayan sümbüller
Ezilmiş çimler
Açılmamış yaprakların
Zamanı yitmiş çoktan
Sona kalan delilik
Tek nefes alan

Saat duruyor an çökerken
Anlamsızlık etrafı sarıyor
Boşluk ruhları kapsayarak
Genişlerken
Dünya kâinatta neden yalnız olduğunu
Fark ediyor ilk kez

Uğur Ünen

Yazarın diğer yazıları için tıklayınız…