Yakup Yaşar yazdı: “FİLİSTİN”

Allah’ı kalbinde unutmuş bir topluma hiçbir şeyi hatırlatamazsın! 

Aslında üzerine çokça gözyaşı dökeceğimiz bir mesele sırf münafıkların ağzına sakız olduğundan hak ettiği değeri görmemekte. 

Ne zaman bomba düşse Filistin’in bağrına yüreğimden bir parça kopmakta. Acının bir tanımı olsa adını Gazze koyardım. 

Yeryüzünün ölümle barışık topraklarında yükselirken inlemeler… İnlerine beddualar göndermekteyiz canilerin. 

İmanın, tevekkülün büyüttüğü çocuklar var o topraklarda. Küçük meselelere gözyaşı dökerken biz, ölüme gülerek gitmekte hepsi.

Zulüm arşa değerken bir bir… Yaşamın sadece bu dünyayla sınırlı olmadığına inancım artmakta. 

Bedenler toprağa düşmek için değil parçalanmak için var sanki. Bir çocuğa hiç yakışmayan ölümler ve travmalar gayretullaha değmekte.

Ahların hiçbiri yerde kalmaz. Kâinatın Sahibi bunun için kullarına söz vermekte… Ve hiçbir zalim zulmünde istediği huzuru elde edememekte.

Zaman hiç mi geçmez? Zulüm hiç mi bitmez? Zalimler hiç mi değişmez? Tanımı yapılamayan bir zamansızlığın içinde… Bir zalim başka bir zalimin zulmüne güya ses çıkarırken kendi zulmünün inlettiği canlara sırt çevirmekte.

Tarihin ihtimal ki tekerrür edişindeki en iç acıtıcı tarafı bu: Mazlumların başka bir zalimin zulmüne perde edilmesi. 

Bir zalimin diğer bir zalimi diline doladığı konuşmalarda kendi zulmüne maruz kalanların bu münafıklığı kalbi daralarak seyretmesi… 

Bir mazlumun başka bir mazluma ağlayacak takati kalmadığı halde ısrarla ıstırap duyması… Her bir ıstırabın bir gözyaşına evrilip göz kapaklarından süzülürken kalbe bir sızı emanet bırakması: Mazlumun bir mazluma ağlarken kendi zaliminin zulmüne umarsız diğer mazluma münafıkça tavrından tiksinmesi… 

İnsanları muhtemelen ortak paydada buluşturmaktan uzaklaştıran bir durum bu. Bir insan başka topraklarda olan mezalime ağıtlar yakmaya kalkarken kendi zaliminin de benzer eyleme riyakarca yeltenmesi karşısında masumane akacak gözyaşlarını yutmakta sanki.

Kendisine hiçbir zararı dokunmayacak zalimlere açıkça karşı durduğunu söylerken mazlumun yanında olduğunu iddia edenlerin kendi topraklarında yaşananlara sessiz kalması… Riyakarlık mı? Korkaklık mı? 

Allah bir mazlumu savunurken ve bir zalime lanetler yağdırırken ayetlerinde nasıl bir ayrım yapmazken insanların zulümde bile ayrımcılık gütmesi…

Satırlar sözcüklerle anlamlı bir çıkmaza iterken okurları… Yeni bir bomba daha toprağa düşmekte. Çocuklara ölürken bile kimlikleriyle bir değer atfedilmekte. 

Kimsesizlik… Belki de kulun Allah’a en yakın hali. Kişinin hiçkimsesiz kaldığını hissettiği anda yetişen bir el. Allah’ın merhamet eli… Çekip almakta hepsini. Bu dünyada çocukluklarını yaşayamayanların bedenleri bombayla bütünleşmekte…

Ve Yaradan en sevdiklerini yanına, cennetine çekmekte. Bedenler acının vahşetli yanını tadarken ruhlar huzura ermekte.

Yaradan kanayan ahlar tarihin tekerrür ettirdiklerinin faillerini cehenneme itmekte. Sonsuzluğun dayanılmaz acısı öte tarafta zalimleri beklemekte. 

Gözlerimize ilişirken vahşetin her bir sahnesi… Bir film sahnelenmekte sanki. En Büyük Senarist rolleri dağıtırken kimler mazlum, kimler zalim, kimler münafık çok iyi bilmekte. 

Korkakların ve riyakarların ayırdığı zalimleri Adili Mutlak Allah hiç ayırmamakta. Mazlumlar öte tarafta birleşirken Peygamberler şehrinde; zalimler birbirine en çok benzedikleri yanlarıyla cehennemle bütünleşmekte. 

Arafta bekleyenlerin ürkekliği yüreklere sinmekte… Cennetin kapılarını kapatanlar cehennemin kapısından içeri girmemek için ayak diremekte… Nafile ama hepsi… Zalimler ve münafıklar aynı yerde… 

Filistin’e ve Allah’ın ayetlerinde belirttiği üzere zulümde ayrım yapmaksızın tüm zalimlere karşı duran tüm onurlu yürek sahiplerine ithafen…  

Yakup Yaşar

Yazarın diğer yazıları için tıklayınız…