SUÇSUZLUK VE CEZA / Yakup Yaşar

___ Kendisine hizmet ettiğin sistemin aslında İslam’a savaş açtığını anladığında mutlu olduğun her şeyi kaybetmiş olacaksın.

Bir sorgu sahnesinde… Yüzlerinde pişkin bir gülümseme hali… Aslında suç olmayan fiilleri suç kapsamında değerlendirirken sistemin hizmetlileri…

Ve sırtını güce yaslamanın hoyratlığı suratlarına yansımışken… Gözlerin gizleyemediği korkuyla göz göze geldi adam.

Onlar mantığın onaylamadığı sualleri sıralarken bir bir… Adam karanlığın gizlediği vicdan azabına bakarak cevaplarını diziyordu. Gür ve tok sesi eksik olmadan…

Hayat farklı bir film sahnesini daha sinemacılara ilham vesilesi olarak hazırlıyor gibiydi sanki.

Soruları soranlar, o sorulara cevap verenden daha masum değildi. Garip bir an yaşanıyordu. Gerçek suçlular eylemlerine özgürce devam etsin diye dışarı salınıyor, masumlar bir cenderenin içine çekiliyordu.

Akıl tutulması değildi bu. Hayır hayır. Vicdan tutulmasıydı. Biri bir yerde vicdanlarını esir almıştı insanların. Göz bebeklerinin korkuya ev sahipliği yaptığı yerde tutsaktı vicdan mekanizması.

Çarkları kanlı sistemin parçaları, delip geçerken masum bedenleri… Ruhlar, korkunun gizleyemediklerine bağrını açıyordu.

Derin bir sızıyı kucaklıyordu sanki. Hoyrat suratların silemediği sızının inlettiği ruhların hapsolduğu bedenler, yalandan sırıtmayla kısa süreli ferahlasa da sonrasında dayanılmaz acıyla inliyordu geceleri.

Çocukluklarından koparılmış dünyanın tüm çocuklarının sesine kulak tıkayan damarları küflü kalp sahipleri, adamın kaleminden dökülen sözlere yakışıksız anlamlar yüklemeyle zaman öldürüyorlardı.

Allah’ın ayetlerinde kılına dahi zarar verilmemesi emredilen çocuklar zulmün paletleri arasında ezilirken… Onların perişan hallerini anlatarak tarihe not düşen bir yazar, virane yüreklerin sahipleri tarafından sorguya çekiliyordu.

O çocuklara yaşatılan cehennemin failleri, ‘her çocuk masumdur’ düsturuyla kalem oynatan yazarın kalemini kırmaya kurban veriyorlardı bütün ilkeleri.

Anlamdan yoksun havanın esiri altındaydı herkes. Çocuklar ölüyor, yetişkinler susuyordu. Eskiden uçurtmayı vurmasınlar diye bedenini siper eden onurlu insanlar uçurtmayı tutan elin hayattan koparılışına sessizce seyirci kalıyordu.

İdeolojiler bedenlere yayılan virüs gibi sadece kendi mahallesine üzülen aydınlar yetiştiriyordu bu topraklarda. Oysaki “Ölümün ideolojisi olmaz!” diye yazmıştı bir öyküsünde yazar.

Eşitliği ve adaleti yalnızca kendi gibi nefes alıp veren insanlara reva gören aydınların sessizliğinde arşa yükselirken çığlıkları çocukların… Her bir gözyaşı birikirken bulutlarda… Ve ahlar dolu olup sağanak sağanak tepemize inerken… Her çocuğun sesi olmaya çalışan bir adam cezalandırılmaya çalışılıyordu her şeyi mahvedenler tarafından.

Masum biri, suçluların gasp ettiği makamlarca suçlu addedilmeye zorlanıyordu. Suçlular, kendi eylemlerine karşı ses çıkaranların seslerini kısıyordu bir bir. Kendisini sadece kendi mahallesine adayan aydınların seyirci olduğu bir film, perdeye aksettiriliyordu sanki.

Açlıktan midesi guruldayanların sarsılmaz inançla destek verdiği güç sahipleri, birinin daha hayatını mahvetmeye yemin etmiş gibi yükseltirken seslerini… Ve güce arkasını yaslamanın gevşekliğiyle dökülürken manasız ithamlar dudaklardan…

Hz. İbrahim’in tevekkülüyle Allah’a sığınmış adam yüreğindeki huzurla cevap veriyordu anlamsız sorulara… Sırıtık yüzlerin iki çukurunda sobelenen korkuya acıyla bakarak…

Gözlerin kapı eşiğinde nöbet tutan vicdan azapları zamanını beklerken… Bir adam gönlünden huzurla “Allah’ın yardım ettiğini yenemezsiniz!” diye geçiriyordu.

Yakılan ateşe fırlatılmak için bekleyen adam, yaşamını örnek aldığı peygamberinin imanıyla Yaradan’a sığınırken… Zaman, cehennem ehline oyalanması için biraz daha vakit tanıyordu.

Yakup Yaşar

Yazarın diğer yazıları için tıklayınız…