ŞİİR
sevmekten ötesine özrüm yok
toprağın ıslaklığından bir canım
sözümü âsî kılan
ölüme hiç yakışmamış
seher dalında sallanan umutlarımdır
çocukluğumun öldüğü gün
anlamıştım her şeyi
büyüyen yaşımın acıları
dilsiz sokaklara karışırken
sözcükler upuzun kaldıramlardı
insanlarlar hıncı yontan kâhırdı
selâmın kelâma gurbetinde
yürüdüm
bütün sesleri dudaklardan topladım
şehrin yüreği yarılan neşter iziydi
her gözün ayrı bir yanılgısı vardı
ısmarlanmış mutluluklarla
teni yüzen gülüşlerle
zaman yavan demlenen çağın çerağıydı
erişemedim gökyüzüne
gözlerime göçen
aya veda etmiş süreyyâ yıldızıydı
sabah alaca ışıklarıyla doğarken
çıplak omuzlarımın üstündeydi dünya
yunus’a can
bana rızık
paylaşmak dilimdeki son amentûydü
yaşamak denince kimselerin sığamadığı
“iki kapılı han”a sığınmaktı benimkisi
ateşini söndürmeye yağmuru kalmamış ülkelerde
beni muhacir kılan
yâd ederken ağlamayı unutmuş
sevginin gözyaşlarıydı
Heybet Akdoğan
Yazarın diğer yazıları için tıklayınız…
