GÜZEL CEYLAN YARIŞMASI / Yakup Yaşar

Güzel Ceylan Yarışması’nda birincilik ödülü gevşek ağızlı zürafaya verilmişti. Ödülün üzerinde “Ormanın En Güzel Ceylanı” yazıyordu; ama kimsenin aklına bu ödülün neden bir ceylana değil de zürafaya verildiği sorusu gelmiyordu.

Ormanı yönetenler ve kendilerine sunulan her şeye inanma ve kabul etme bonkörlüğünü gösteren iyi kalpli yığınların uyumu öyle muhteşemdi ki o muhteşemliğin içerisinde açlıktan ölen, öldürülen, hayattan kopartılan diğer canlılar hiç göze batmıyordu. Ormanın yanan tarafından arta kalan kısımda herkes inanılmaz bir şükür içerisinde öleceği günü bekliyordu. Ölüme sürüklenmeyi yaşamak sanıyordu hepsi.

Halbuki ne şiirler yazılıyordu o ormana. Kuşların cıvıltısı kaç bahara merhaba diyordu. Çocuklar uçurtmalar uçururken çayırlarda… Ormandan yükselen huzurun sesi içe yaşam sevinci aşılıyordu.

İnsani oluşumunu tamamlamamış birisinin herhangi bir uçurtmayı vurmasıyla başladı her şey. O gün orada olanlar kim olduğundan bağımsız uçurtmayı vurana ses çıkarsaydı; sonrasında olanlar hiç olmazdı belki.

“Benim uçurtmama dokunmayan bin yıl yaşasın.” demeselerdi; iş bütün uçurtmaların vurulduğu ve akabinde uçurtmayı tutan ellerin hayattan canice koparıldığı evreye sürüklenmeyecekti kim bilir!

Bir gün Şam’da erkek devesiyle gezintiye çıkan Küfeli’nin yanına biri yanaşır ve “Bu dişi deve benimdir.” der. Aralarında anlaşmazlık çıkınca konu Muaviye’ye taşınır. Muaviye de karşısındaki kalabalığa “Bu deve dişidir ve deve Şamlı’nındır” der. Akabinde “Bu dişi deve kimindir?” diye sorar ve hepsi bir ağızdan “Bu dişi deve Şamlı’nındır.” der. Muaviye Küfe’den gelen adama “(H.z.) Ali’ye söyle Muaviye’nin arkasında erkek deveyi dişiden ayırt edemeyen ve o ne derse inanan büyük bir kitle var.  Ayağını denk alsın!” der.
Bu kitlenin gerçeğe uyanmasını ummuyorum; zira o kapı çoktan kapandı. Çok ahlar birikti bu topraklarda. Çok beddualar…

Gözlerini gerçeğe kapayan orman sakinlerinin ceylanların yarıştığı güzellik yarışmasında birinciliği zürafaya veren jüriye tepki vermesini de beklemiyorum. Belki o zürafa, sadece zürafaların yarıştığı bir yarışmada birinci seçilebilirdi; ama kendisi -ormanda önemli görevde olan cefakâr babasının nazik desteğiyle- En Güzel Ceylan ödülünü almak istiyordu ve aldı.

Bir süredir Allah’ın merhamet elini üzerimizden hepten çektiğini düşünüyorum. Çocuklara yapılan caniliği dahi ört bas etme ve hatta çocuklara bizzat zulmetme eğiliminde olan bir kitlenin nasıl helak olacağını merak ediyordum sadece.

Muhtemelen bu şekilde olacak: Sahneye bir eşek çıkaracaklar ve “Bu gördüğünüz dünyanın en güzel ve en hızlı atı.” diyecekler. Biz de inanacağız. Öyle ki o eşeği at yarışına sokacaklar ve onu geçen her atın topuklarına sıkacaklar.

İçimizden onurlu birkaç kişi cılız sesle “O eşek kimin eşeği acaba?” sorusunu dillendirecek; fakat tepkisinin devamı gelmeyecek. Sırf halka at diye tanıtılana eşek demek suretiyle hakaretten veya halkı galeyana getirmekten hapsi boylayacak.

Çözümün artık mümkün olmadığı evredeyiz. O ilk uçurtma vurulurken yapılacaktı her ne yapılacaktıysa. Şimdi ormanın payımıza düşen kısmında otlamaya veya günü kurtarmaya bakan biçare varlıklarız hepimiz.
Hiçbir ilkeli duruş yakışmıyor üstümüze. Vicdanımız yamalı bohça gibi… Eski delikler kapanmıyor bir türlü. Adına pişmanlık mı denir yoksa umarsız kaldığımız karanlığın bizi de içine çekmesinden kaynaklı rahatsızlık mı? Bilmiyorum.

Birlikte güzel bir toplum inşa eden daha güzel insanlar olabilirdik. Olmadı… Öyle bir olmadı ki hem de! Ruhlarımız bedenlerimizden kopup kaçmak istercesine daralıyor; ama biz hâlâ anlık duyumsadığımız hazlara esir biçimde yaşamayı sürdürüyoruz.

Not: İş bu yazıda anlatılanlar Orta Afrika ülkesi Burundi’de yaşananlardan ilhamla yazılmıştır.  

Yakup Yaşar

Yazarın diğer yazıları için tıklayınız…