Bir Çift Göz / Yakup Yaşar

Gözlerimin bana yol gösterici olmaya yetmediği bir yerdeyim… Karanlık bir sokağın içinde…

Hiçbir şeyin göründüğü yerde… Kocaman bir varlık bu. Tarifini somut biçimde yapmakta güçlük çektiğim yerin beni hiç kimseye hiç göstermediği yerde…

Var olmamak mı yoksa yok olmak mı bu? “Var olmanın dayanılmaz hafifliği” var üzerimde. Milan Kundera ne de haklıymış meğer var olmanın hafifliğinin dayanılmazlığına vurgu yaparken…

Bir kapı ararken gözlerim bir pencerenin ardından bana bakan gözlere gözlerim ilişmekte…

Nerede olduğumu bilmediğim yerde o gözlerin bana duyumsattığı lezzetinde duygunun yok olmayı hiç düşünmemekteyim.

Güzel bir kalpten aldığı sevgiyi yansıtırken o gözler… Bana bakmakta ve ben o sevginin verdiği güçle ayakta kalmaktayım… Bir çift göz… Parıltılı bir çift göz…

Karanlığın iliklerime armağanı hiçlik hissini bastıran bir his sarmakta yüreğimi. Bir sis yayılırken kalbimden bedenime… Ve ben o sisin yaydığı hissizlikle ölüme boyun eğmeyi kanıksayacakken… O gözlerin sahibinin kalbinde yeniden doğmaktayım sanki.

Ölümün ölümsüzlüğe gebe zaman diliminin bir yerinde… Herhangi bir yerinde karanlığın gözlerimi kamaştıran bir ışık hüzmesi yayılmakta karanlığın bağrına.

Sevgiye ev sahipliği yapan yüreklere acıyı, ızdırabı reva görenlerin hapsettiği karanlıkta imdadıma yetişen hüzmenin bana umudu aşıladığı yerindeyim zamanın. Sabrın boğazımı sıkan eli hiç çekilmezken üstelik…

Sözcükler kursağımda düğümlenirken… Her biri bir göz yaşını çağırırken göz kapaklarımın ardından… Gözlerim buğulu… Ağlamak ile ağlamayı çaresizlik sanarlar ürkekliğinin ittiği ikilemle boğuşurken ben…

O gözlerin aydınlığında bir güneş doğmakta sanki. Usul usul… Sıcaklığıyla karanlığın iç üşüten donukluğunu eritmekte… Hiçbir şeyin varoluşuna bir şey tokat indirmekte…

Hiçliğin derin uykusundan uyanmaktayım…
Hiçlik yanılsamasının sevgiyle bakan bir çift göze yenildiği ve o gözlerin yaşamın lezzetini yeniden duyumsattığı ânındayım zamanın. Zamansızlığın ya da…

Her zaman var bu zaman. Zamandan bağımsız bir varoluş bu. Karanlığın bana yenilgiyi kanıksattıracağı anda bir çift gözün kazanmayı hatırlattığı zamansızlık… Her zamansızlık…

Zamanla ölçülemeyen somut varoluştan uzak kalışında karanlığın… Ve hiçliğin her şeyi bir karartıya dönüştürdüğü diliminde zamanın. Zamansızlığın boşluğunda…

İnsanı karanlığa itmeyi meziyet sananların hiç tükenmediği uzamında zamanın… Zamansızlıkla tanımlanan yerindeyim zamanın. Zamandan bağımsızlıkla… Zamana ihtiyaç duymamak değil bu. Zamanla sınırlı bir varoluşa sahip olmamak…

Zamanın her ânında nesli tükenmek bilmeyen zift kalplilerin yüreğindeki karanlığa hapsolmaktan kurtulamamak… Ve her seferinde bir pencerenin ardından gerçekten sevgiyle bakan bir çift gözün sahibinin belirişi…

O gözlerin parıltısının zamandan bağımsız sürerliğine olan inanç… Allah’ın kulunu karanlığın yüreğinden söküp alma olasılığı… Bir çift gözün insana Allah’a olan imanı hatırlatması…

Ve o gözlerde biriken yaşların gizli gizli akması. Akan her yaşın akabinde ortaya çıkan gökkuşağı ışıltısı. Karanlığın sonu…

Zift kalplilerin kendi karanlığında kalplerinin, gerçek ızdıraba gark olması… Kendini yiyip bitirmesi… Hasetle bakan onlarca gözün sevgiyle bakan bir çift göze yenilmesi…

Zamansızlığın sarması zamanın her yerini. Tarihin tekerrür etmesi… Kalbindeki ziftin gözlerine yaydığı karanlıkta insanı boğma hırsına yenik düşen et yığının toprağı işgal etmesi… Bir çift gözde hayata tutan insanın ruhunun huzura erdiği sonsuzluğunda zamanın sonu gelmez azapla tanışması insan olamayanın… İnsan olmanın yükünü taşımayı zül sayanların… Hazin sonu…

Ve benim o bir çift gözde var olmayı diğer bütün yokoluşlarıma tercih etmemin tarifsiz lezzeti… Yaşanan, yaşattırılan onca sıkıntıya karşılık fırtınalı denizde sabrın yelkenine sarılan kuluna Allah’ın hediyesi belki de!

Yakup Yaşar

Yazarın diğer yazıları için tıklayınız…