Yorulmuştum / Ece Nur Sönmez

Yorulmuştum. Çok yorgundum. Zihnim, bedenim, aklım, kalbim… Mücadele etmekten yorulmuştum. Karşılığı yoktu, sadece debeleniyordum. Bir yıl olmuştu. Daha ne kadar sürecek, bu mücadele?

Onunla nefes alıyorken soluksuz kaldım. Kaybettim. Yıkıldım. Virane oldum. Her gün onu görüyordum, çok mutlu oluyordum. Bir süre sonra mutluluk burnumdan gelecekti. Gökyüzüm kararacaktı. Huzurum gidecekti. Dünyam başıma yıkılacaktı. Sevmediği gerçeğiyle her gün yüzleşiyordum. Çok ağır geliyordu. Hayatımda ilk defa birine âşık olmuştum. O da karşılıksız kaldı. Bu hikâyede kaybeden ben olmuştum. Hiç kimse değil, ben kaybettim. Yandım, kavruldum, kül oldum. Küllerim de evrene, sonsuzluğa karıştı. Beni görmeyen biriyle aynı ortamdaydım.

Ben onu görmek için ölürken o beni umursamıyordu. Kaçıyordu. İstemiyordu. Sevmemesi yeterince kötüyken görmemesi ve görmemek için çabalaması en kötüsüydü. Kalbini kıran arkadaşlarıyla gülüşürken çok mutluydu. Onun mutlu olması beni mutlu ediyordu. İçim buruktu. Şu an halet-i ruhiyesi nasıl, kalbinde acı var mı, mutlu mu diye düşündüm, bir an. Hikâyenin böyle bitmesi hatta hiç başlamaması beni çok kırıyordu. Bir yanım onu affederken bir yanım ona çok kırgındı. Neden benden kaçtın, neden beni istemedin?  Bilmiyordum. Bilmek canımı yakacaktı en azından bilecektim. Kendime kızgınlığım, kırgınlığım sırf bu yüzden. Tek hatam, sevdiğimdi. Sadece seni sevdim. Ve çok belli ettim. Masum değiliz hiçbirimiz. Ne sen masumsun ne de ben…

Seni sevmek hayatımın en büyük kararıydı. Seni ilk gördüğümde kaderimi etkileyeceğini biliyordum. Bu çocuk senin kaderin olacak, hayatını değiştirecek demiştim. Keşke ilk gün gibi kalsaydın. Hiç değişmeseydin, bana gelseydin, benden gitmeseydin. Belki sen kaderi değiştirdin. Bence kaderi değiştirmek de bir kaderdir. Hayat da böyle bir şey. Hepimiz farklı kararlar alıyoruz, âşık oluyoruz, seviyoruz, ağlıyoruz, zarar görüyoruz, kırılıyoruz. Burası iyiliğin ve kötülüğün dünyası. Okula başlamadan önce hissetmiştim, bu yazıyı doğum günüme az kala yazıyorum.

Radikal kararlar aldığım bir dönemdeyim. Doğru kararlar belki de yanlış kararlar, bilemiyorum. Emin olamıyorum. ‘Yağmurdan kaçarken doluya tutulmak’ durumunu yaşamak istemiyorum. O yüzden radikal kararlar için sürekli düşünüyorum, yazıyorum, karalıyorum, siliyorum tekrar ve tekrar yazıyorum. Senden çok özür dilerim, her şey için. Tek isteğim beni güzel hatırla. Bana gelmedin. Arkadaş mıyız, onu bile bilmiyorum. Şu an benden nefret ediyor olabilirsin, adımı bile anmıyor olabilirsin. Belki de doğrusu bu. Ben de seni anmıyorum. Canımın yanmaması için. Sevmediğin için sana kızgın veya kırgın değilim. Sevmek zorunda değildin. Sadece ben fazla sevdim.

Pişman mısın, diye soracaklara cevabım, ‘asla’. Sevmekten pişman olmak mı? Asla. Pişman değilim.  Aksine teşekkür ediyorum, şükrediyorum. Söylenecek çok şey var, onlar da başka bahara…

Ece Nur Sönmez