Sisifos / Hakan Yakıcı

Dün gece çok yorgun bir şekilde ve hemen uyumak niyeti ile yatağıma gittim. Gün boyu beni bir türlü rahat bırakmayan ağır düşünceler ruhumu o kadar yormuştu ki başımı yastığa koyar koymaz uyuyacağımdan fazlasıyla emindim. Ancak hiç öyle olmadı. Birbirini çağıran ve gelenin gideni arattığı saçma sapan düşünceler ruhumu daralttıkça daralttı. Hâl böyle olunca, doğal olarak yeterince dinlenememiş bir şekilde uyandım sabaha. Geceden kalan tek tesellim biraz sonra sizinle yarısını paylaşacak olduğum ilginç bir rüyadır. Ne tuhaf, çok uzun zamandır bu kadar net ve ayrıntılı olarak hatırladığım bir rüya ile uyanmıyordum açıkçası. Bu yüzden bana da hoş bir sürpriz oldu.

Rüya garip bir şekilde gerçeklikten ayırt etmekte zorlandığım bir durumda başladı. Yatağımdaydım ve üzerimde akşam giydiğim pijamalarım vardı. Sanırım gözlerim yeni kapanmıştı ki cisimsiz bir varlık birkaç kere ismimi seslendi ya da bana öyle geldi. Gözlerimi açtığım zaman kendimi dik bir tepenin yamacında dururken buldum. Bir yolculuk yaptığım muhakkaktı, ancak bu esrarlı seyahatime dair ne bir yol ne de bir vasıta hatırlamıyordum. Söylediğim gibi dik bir tepenin yamacındaydım ve yanımda büyük ve yuvarlak bir kaya parçası duruyordu. Sahne oldukça tanıdık gelse de itiraf etmeliyim ki şaşkınlığım hat safhada idi. Gri bir gökyüzünün altında çevreme kaçamak bakışlar atarken, yüzüme ağır ağır esen serin bir rüzgâr temas etti.

Rüzgâr benimle konuşuyordu ve söylediğine göre Tanrılar Sisifos’ a merhamet etmiş ve ona bir gün izin vermişlerdi. Ancak Tanrı hükmünün boşta kalmaması için Sisifos izin kullansa da cezanın devam etmesi gerekiyordu ve Tanrılar Sisifos’ un izni bitinceye kadar onun yerine bu cezayı benim çekmeme karar vermişlerdi. Yanımda duran kaya parçasına baktım. Demek asıl sahibi gelip benden alana kadar bu ağır kaya parçasını tepeye çıkarıp duracaktım. Samimiyetimle söylüyorum, Sisifos adına çok sevinmiştim. Sonuçta bir gün bile olsa cezasının kaldırılması iyi  bir şeydi. Rüzgâr, “Bu kaya parçasını tepenin zirvesine taşıyacak ve oraya yerleştirmeye çalışacaksın. Ancak zirveye her ulaştığında kaya parçası tekrar aşağıya yuvarlanacak ve sen tepeden inip tekrar çıkaracaksın ta ki Sisifos gelip sırtından kaya parçasını alıncaya kadar bu böyle sürüp gidecek.” dedi. Hikâyeyi biliyordum fakat rüzgârın sözünü kesmeyerek bitirmesini bekledim. Sonra bacaklarımı biraz yana açarak sırtımı hafifçe eğdim ve hazır olduğumu belli ettim. Görünmeyen güçlü bir el kaya parçasını kaldırıp sırtıma yerleştirdi. İlk adımımı attığımda “Bu kaya parçasını o tepeye çıkartabilir ve yerleştirebilirim, bunu siz de biliyorsunuz fakat bir kaos yaratmak istemediğim için bunu yapmayacağım!” diye var gücümle bağırdım. Muhataplarım beni duymuş olmalılar ki sözüm biter bitmez yükselen ve gök gürültüsünü andıran aşağılayıcı kahkahalar yeri göğü inletti. Onlar güle dursunlar, biz kaya ile çoktan dost olmuştuk bile. Tanrıların bilmediği şey, insanların dokundukları şeylere anında duygusal bir tepki verebilme yetenekleriydi. Evet kaya parçası sırtımdaydı ve ona iki elimle dokunabiliyor, onu hissedebiliyordum. Yani kaya ile çoktan bir bağ kurmuştum bile. Sisifos’a yük olduğu için o da çok üzgündü. Böyle bir cezanın nesnesi olmak yerine bir nehir kıyısında ya da yalçın kayalıkların birinde, başka kaya parçaları ile sırt sırta olmayı çok isterdi. Kayanın Sisifos’u çok sevdiğini ve kendi ağırlığından mahcup olduğunu hissetmiştim bile. O benim için artık ne ilk dokunduğum zamanki kadar sert, ne de omzuma ilk bırakıldığı andaki kadar ağırdı. İçimdeki çocuk yüklenmişti Sisifos’un emaneti o ağır kayayı ve o çocuğa ceza vermek neredeyse imkânsızdı çünkü onun için her şey bir oyundan ibaretti.

Anladım ki Tanrılar ceza çektiğini zannetseler de Sisifos ve kaya birbirlerinin oyun arkadaşı olmuşlar ve birlikte bir oyun oynuyorlardı.

Hakan Yakıcı