Monolog Haykırışlar / Mehmet Ali Güner

Nice hayatalar yaşadım ben geçmişte, gelecekte ve şimdide. Nicesi oldum bunca zaman. Zamanın üzerinde bir cambazdım ben, ezdim zamanı ayaklarımın altında. Çarmıha gerildim bir keresinde, göğe yükseldim, susuz bırakıldım ve ihanet ettim ben, ortadoğu gerçekleri… Alpleri aştım da roma’yı kuşattım ben bir yaşamımda, alamadım, olumsuz hava koşulları. Düşman gibi bir denizi geçtim bir defa, deniz gibi düşmanı yendim. Henüz otuz iki yaşımdaydım dünyayı fethettiğimde ve henüz otuz iki yaşımdaydım Babil’de öldüğümde. Hep yaşamanın bir yolunu buldum yine de ben. İp attım ben göğe yükselen, bir deniz olup ikiye yarıldım; bin gece dinledim de masalları, son gece öldürdüm yine Şehrazat’ı sabaha karşı.

Ayan ve pinhan arasındaki sistim ben, kimseler görmeden karıştırırdım iki denizin suyunu birbirine. Yer ve gök arasındaki ince, müphem çizgiydim ben, içim içime sığmazdı da her tan vakti doğururdum güneşi. Çok günah işledim ben. Büyük fırtınalar kopardım da nice gemiyi batırdım içimde. Karanlık ve soğuktu. Ben aldım ilk ısırığı elmadan ve ben kapattım kanatlarımı tam düşerken dünyaya. O sırada kırılmış olmalı ruhum. O sırada açtım herhalde aramı, sol kaburga kemiğimle.

Hep ölmenin bir yolunu buldum ben, ölmenin ve yeniden fışkırmanın gökyüzünden. Uykumda öldüm bir gece, düşüyor gibiydim düşümde. Uyanmadım bir daha. Savaş meydanında öldüm elimde paslı, demir bir kılıçla. Soğuk, karanlık bir denizde kayboldum ben henüz kuma değmemişti kürek kemiklerim öldüğümde. Yakarak katlettiler beni bir gece.

Hep ölmenin bir yolunu buldum ben. Bir keresinde çok niyetliydim yaşamaya, “bakma gözlerime” dedim, tutma ellerimi soğuk, cansız, dokunma elmacık kemiklerime ıslak. Yine de kaçamadım kendi nefesimde boğulmaktan.

Daha ne kadar yanacağım bu meydan ateşinde? daha ne kadar boğulacağım bu açık denizde? daha ne kadar yaşayacağım ve “burada daha ne kadar öleceğim,
yeryüzüyle gökyüzünün aracısı olan bulutu haraca kestiğiniz yerde?..”

Mehmet Ali Güner

Yazarın diğer yazıları için tıklayınız…