Melek Koç yazdı: YAŞAMA UĞRAŞI*

“Değer mi bunca yalnızlık, gittikçe daha yalnız olmak için?/ Boştur yollar, meydanlar yalnız gezildiğinde / Oysa bir kadın durdurmalı / Konuşup da birlikte yaşamaya inandırmalı / Yoksa hep kendisiyle konuşur insan.”**

Bazen kadınları çok sevmenin bedeli hayli ağır oluyor. Derin bir yalnızlık, kırgınlık ve hiç eksilmeyen bir öfke ile devam ediliyor yola. Ve böyle bir yaşam içinde hayal kırıklıklarıyla dolu bir yürekle “Yaşama Uğraşı”ndan yorgun düşmüş bir adamın hayattan hiçbir beklentisi olmaz sanılıyor. Oysa, sevgi ihtiyacı içinde ama bir türlü sevilmeyen her insan gibi umarsız bir bekleyiş içindedir Cesare Pavese. Yeni acılar, terk edilişler, aldanışlar içinde, her şeye rağmen” Hayatın saldırılarına karşı bir savunmadır edebiyat ” diyerek kalemine sıkı sıkıya sarılarak yaşama tutunmaya çalışıyor.

Hep bir sürgün gibi yaşar, “gitmek” üzerine kurguladığı yaşamını. “Geride kalana, geçmişe bir şey eklenmez, hep yeniden başlanır” diye yazar günlüğüne. Ve hep yeniden başlar Pavese. Ama her yeni başlangıç bir önceki hayal kırıklığını çoğaltır sadece. Her seferinde biraz daha büyür öfkesi.

Tercihi her zaman yalnızlık olsa da nefret eder yalnızlıktan ve de bu ikilemi yaşamaktan… Sonra not düşer günlüğüne:”Kendimi yalnız bırakmamak için bütün gece aynanın karşısında oturdum.”

Pavese yaşamı boyunca hep “veren” olmuştur. Bunu hep isteyerek yapsa da bir gün artık verecek hiçbir şeyi kalmadığını görür. Verdikçe içi boşalmış, eksilmiştir. İçinde oluşan o kocaman boşluk ona acı vermektedir. Yine de “Eğer acı çekiyorsak suç her zaman bizdedir!” diyerek saklı tutar acılarını. Bilir ki O, acı çekmeye yazgılı doğanlardandır…

“Yalnız Kadınlar Arasında” adlı romanıyla İtalya’nın en prestijli ödülünü aldığında, 42 yıldır sürdürdüğü med-cezirlerle dolu yaşamının sonuna gelmiştir Pavese. İlk gençlik yıllarından beri ağırlığını taşıdığı intihar duygusuyla yüzleşmelidir artık!

Roma’daki ödül töreninden sonra hemen yaşadığı Torino’ya dönen Pavese,15 yıldır aralıksız tuttuğu günlüğünün dışında tüm notlarını ve yazılarını yok ederek küçük bir otel odasında intihar eder.

Ölümünden iki yıl sonra “Yaşama Uğraşı” adıyla yayınlanan günlüğü dikkatlice okunduğunda, olanca öfkesi ve kırgınlığına karşın kadınlardan asla vazgeçmediği görülür. Yalnızlık, sevgisizlik ve intihar düşüncesiyle dolu bir yaşam için en büyük trajedi de bu olsa gerek…

*/ C.Pavese / Yaşama uğraşı / Can Yayınları
** C. Pavese / Çalışmak Yorar / Şiirler

Melek Koç

Yazarın diğer yazıları için tıklayınız…