Beşinci Sanat benden ilk defa yazı istediğinde sitelerine girmiş ve tanıtımlarında “Sanatlar Kardeştir” şeklinde bir ibare görmüştüm. Onlara yazı vermeye beni iten şeylerin başında bu ortak yaklaşım geldi; ufak bir..
Beşinci Sanat benden ilk defa yazı istediğinde sitelerine girmiş ve tanıtımlarında “Sanatlar Kardeştir” şeklinde bir ibare görmüştüm. Onlara yazı vermeye beni iten şeylerin başında bu ortak yaklaşım geldi; ufak bir fark vardı yalnız kullandığımız tabirlerde. Ben de sanatların kardeşliğini savunuyordum ama bunun sanatçıların kardeşliğinden doğduğuna inanıyordum.
İnsanlık anlayışımızın, nezaketimizin gün geçtikçe köreliyor olması dehşete düşürüyor beni. Benim akranlarım (1970-75 arası doğanlar) ve elbette daha eskiler, böyle bir ortamda olmamışlardı muhtemelen. İnsanların kendilerini en düzgün biçimde, en ufak bir ifade hatasına düşmeden, kibarca ifade ettikleri günler gördük. Siyasetçiler bir masanın etrafına toplanır, tartışırlardı ve kimsenin diğerinin sözünü kestiğini görmezdik. Sataşmaları bile belli bir incelik içeriyordu ve karşı taraf rakibinin ağzına tıkmaya çalışmıyordu lafları. Bugün bu insanlar nereye gittiler? Biz neden bu kaosun içine düştük? Medeniyette ilerleme değil midir esas olan; şu halde bir toplum yıldan yıla neden geriler? Ulaştığı o doruktan yokuş aşağı, koşarcasına inmek de nedir, hem de yuvarlana yuvarlana, kafasını gözünü yararak?
Cehalet bir üstünlük göstergesi oldu neredeyse. Etrafını, karını zararını, gündemi, başındakileri sorgulayan o insanlar güzel atlara binip gittiler mi? Eğitim seviyesini artırmanın yolu adım başı yeni bir üniversite açmak mıdır? Bunun çoğu zaman işsiz güruhu dört yıllığına o konumdan alıp öğrenci konumuna sokmak için bir oyun olduğunu görüyor muyuz? Bu okullara yetecek sayıda hocamız olmadığı bazı bölümlere piyasadan geçici öğretim üyesi alınmasından anlaşılmıyor mu? Apartman üniversiteleri yaygınlaşmaya başladı; buradan çıkan, kampüs hayatı, faaliyet alanı görmemiş bir genç, üniversite görmüş mü olur? Hem bu çoğu düşük seviyeli okullardan yetişen mühendis, avukat ya da ne olursa, ne kadar yetkin, ne kadar alanına hakim olabilir? Bizim ara elemana hiç mi ihtiyacımız yok? Mühendisler üzerinden konuşalım; milyonlarcasını o dört yılların sonunda piyasaya salacaksınız ve büyük yüzdesi işsiz kalacak ya da asgari ücretle bir yerde robot gibi, mesaisiz çalışmaya başlayacak. Yeterli eğitimi almadığı için de kolaylıkla yanlışa düşebilecek ve kötü projeler, dayanıksız yapılar üretecek. Her kasabaya kurulacak fakültelere değil, insan gibi eğitim verecek, kalifiye mezunlar çıkartacak olanlara ihtiyacımız var.
Bunu kavrayacak halk yığınının ancak gerçek bir eğitimden geçirilerek ve onlara faydalı kültür anlayışları edindirilerek oluşabileceği ve bu ülkeyi asıl böyle bir halkın yeniden yükselteceği açıktır.
Sanatla uğraşan tüm insanlar kardeştir. Bir ülkeyi kurtaracak olan öncelikle sanattır. Halk okumalı, izlemeli, dinlemeli, ama öncelikle karşısındaki sanatı anlamalı az çok. Bu da eğitimin kalitesini yükseltmekle olur. Eğitimli insan (sırf öğretim görmüşler demiyorum), çevresinin kalitesini de çoğaltır. Sadece izlediği, dinlediği, okuduğu sanat eserini değil, etrafındaki her şeyi, giderek tüm dünyayı anlar ve kararlarını ona göre verir. Bazen bana kızıyorlar kendi çalışmalarımdan çok başkalarınınkileri paylaştığım için. Halbuki bu kardeşliğin bir gereğidir. Tanına tanına çoğalacağımızı ve kalabalık, güçlü bir aile olacağımızı bildiğim için…
Biz de güneşli, güzel günlere inanmak istiyoruz artık. Belki bir gün kardeşçe motorlara maviliklere süreceğimiz günler gelecektir. Gelin bu süreci hızlandırmanın yoluna bakalım…
İlker MUTLU
Sinema Yazarı, Senarist, Yönetmen
Veri politikasındaki amaçlarla sınırlı ve mevzuata uygun şekilde çerez konumlandırmaktayız. Detaylar için veri politikamızı inceleyebilirsiniz.
