Güneş Kara Bulutların Arkasında / Gülten Doğruyol İncesu

Hava iyice karardı. Sonra yağmur başladı. Islanmayı göze alamadı, vazgeçti dışarı çıkmaktan. Yalnızlığının ışıklarını yakıp koltuğa oturdu. Türlü düşüncelere dalıp gitti. Caddeden geçen arabanın sıçrattığı yağmur suyunun şıpırtısını duydu. Bir kadın öfkeyle bağırdı, sonuna kadar açılmış teybinden caddeye nağmeler bırakan arabanın ardından. “Sakin ol kızım,” dedi kadına, ihtiyar bir adam…
Yağmur şiddetini artırdı. Bütün sesleri yuttu…

Telefonunda “tınn” sesini duydu. Mesaj. Baktı. Elektrik parası.

“Off!” dedi, “Bu ne?”

Sonra başka bir mesaj, sonra başka… Bulut olmuş sanki cep telefonu. “Dışarıdaki yağmura rahmet okuturcasına ha bire yağıyor,” diye geçirdi aklından. “Su parası, doğalgaz parası…”

Aklı cebine gitti. Acayip ıslanmıştı. Bir araba geçti hayalinden. Görkemli… Lastikleri çamurlu sulara sıvadı bedenini. Az önceki kadının sesi titretti kulaklarını, ihtiyar sese kulak verip sustu…
Şairin sesi çınladı odasında:

“Sağlığa içelim, iyiliğe
Mutluluğa diyemem, dilim varmaz.
Bugünlerde pek mutlu olanımız yok…”

“Yoo, içki içmem, yaşadıklarımdan yeterince sarhoşum,” diye geçirdi içinden. “En iyisi kahve,” dedi, “ayılmak için.”
Yağmura aldırmadan, markete gitmek için çıktı evden. Kapının önünde çöpleri karıştıran insana seslendi:

“Kolay gelsin,” dedi.

Üzeri ıslanmış, yıpranmış giysilerin sardığı çelimsiz bedenini çevirdi, şöyle bir baktı ona, hiç sesini çıkarmadan başını yeniden çöp tenekesine gömdü. “Keşke söylemeseydim,” dedi, utandı, üzüldü…

Raflardaki kahve fiyatlarına baktı. “Amma pahalıymış. Üç gün önce birdi, şimdi iki.” Tek içimlik paketlerden beş tane aldı. “İyi akşamlar,” deyip kasiyer kadına uzattı.
“Bu kadar mı?” dedi kadın, barkotları okuttuktan sonra.
“Evet, bu kadar,” dedi. Para üstünü verirken çekine çekine, “Bir şey soracağım size,” dedi kadın ona. “Şiirle ilgilenir misiniz?” Şaşırdı, “Şiir okuru olarak evet,” dedi. Kadın gülümsedi. “Belli oluyor,” dedi… “Yoksulluğum belli oluyordu da şiirle ilgilendiğimi nereden anladı acaba?” diye defalarca geçirdi aklından.

Eve döndü, kahvesi yanında. Hans Fallada’nın kitabını okuyordu: Kurtlar Sofrasında. Birinci Dünya Savaşı’ndan sonra Almanya’daki korkunç yoksulluğu, enflasyonu, bunların neticesinde oluşan toplumsal yozlaşmayı anlatıyordu kitap. Hırsızlık, fuhuş, kumar, mafya… Roman ilerledikçe, birinin ayak sesini duyuyordu ürpererek. Kitapta, üşüten bir yağmur yağıyordu; dışarıda güneş kara bulutların arkasındaydı…

Gülten Doğruyol İncesu