Gayrım / Ece Nur Sönmez

Sensiz geçirdiğim bilmem kaçıncı gün. Sen benden gittin ya hani. Bizi bizden, seni benden ayırdın. Beni sana hasret bıraktın. Nasıl yapabildin bunu? Hiç üzülmedin mi? Hiç mi sevmedin?

Anlayamıyorum, aklım almıyor. Her şey güzel giderken mutluyken mutsuzluğa mahkûm ettin beni. Benden gittin. Gözlerine bakmaya kıyamaz, yanaklarını öpmeye doyamazken yaptın bunu. Kokunu içime çekemeyeceğim. Adımı, kıvrımlı dudaklarından duyamayacağım. Canın sıkkın olduğunda sana dost olamayacağım. Senden gitmek zorunda bıraktın beni. Sana deliler gibi âşıkken hele.

Yalnız başıma oturuyorum şu an. Serin rüzgâr esiyor pencereme. Üşüyorum. Gecenin karanlığındayım.
Yalnızım, kendimleyim. Kendimle baş başayım. Korkuyorum. Ağlamak istiyorum bağıra çağıra. Yapamıyorum ama yapmak istediğimi de biliyorum. Bu satırları yazmaya karar verdim aniden. Başladım da birkaç cümleyle. İyi de gidiyorum sanki. Korkularımla, acılarımla, hatalarımla, doğrularımla yüzleşiyorum. Kendimle kavga ediyorum kızıyorum, ona kinayeler yapıyorum. Bir saç baş yolunmadığımız kalıyor. Sonunda da büyük bir gülme krizi ondan sonra gelen bir burukluk hissiyle yalnızlaşıyorum. Yalnızlığımla, kendimle baş başa kaldığım saatlerdeyim. Kalbim sen diye ölürken paramparça oldu şimdi. Sen kalbimi kopardın parçaladın, aldın avuçlarının içine. Kalbim eskisi gibi atıyor.

Seninle kendimi bulmuşken kayboldum yokluğunla. Hem de bir lafınla. Gözlerimin içine baka baka söküp aldın benden, benliğimi. Ben varya ben sevgilim -benim olmayan sevgilim, sevdiğim- sensiz kaldım, ıssız çöllerde suya hasret… Derbeder oldum, bir hiç oldum. Kendimi aradım senden önce yaptığım gibi benliğimi sorguladım. Sonucu sensin. Hala seni istiyorum. Olamayacağını biliyorum.

Ölüyorum. Yok oluyorum. Kayboluyorum. İçim yanıyor. Sensizlikten… Sadece sensizlikten. Hayat kötü bir sürpriz yaptı, sen de onu önüme sundun. Beni hiçliğimle baş başa bıraktın. Beni benden ettin! Sende kendimi, benliğimi, ruhumu bulmuşken sen beni öldürdün. Ağlattın, kırdın, yıktın, harap ettin.

‘Seviyorum seni’ dedim, acımadın bana. Nasıl kıyabildin? Avuçlarının içini öptüğün sevdiğini… Aşık ettin beni kendine. Bırakıp gittin, boynu bükük. Benden başkasına bana baktığın gibi bakabilecek misin? ‘Canım dediğim canımı aldı.’ Ruhum yok oldu,  çiçeklerim bir bir soldu. Sonbahar yaprakları gibi süzülüp döküldüler, avuçlarımın arasından. O çiçeklere can olan sen ve çiçekleri susuz bırakan da sensin. O çiçekler de sana hasret… Ölesiye sevdiğim, her zerresine âşık olduğum adam benden gitti, can’ım gitti.

Hiçbir şey görmez misin ya? Beni senden ettin, bizi bizden ettin –sen! – Hiç mi için parçalanmadı, gözlerine baka baka ağladım. Kalbim kıyıya vuran dalga misaliydi. Biliyordum ki bu bana son bakışın, son sarılışımızdı. Hissediyordum hiçbir şey eskisi gibi olmayacak, olamaz da.

Ece Nur Sönmez