Bekleyişin Gölgesinde / Ece Nur Sönmez

Kalbim küt küt atıyor, ellerim ayaklarım birbirine dolaşıyordu. Yeşil yünlü kazağımı giydim, kırmızı rujumu sürdüm. Yıllar sonra ilk defa onu görecektim. Onu, sadece onu. Vücudumun her zerresi titriyordu. Oraya gittiğimde eskiden hep oturduğumuz yerde beni bekliyordu. Sadece bekliyordu ama yalnız beni, bir tek beni. Yeşil şalı boynunu sarmalamıştı. Onun boynundaki şal olayım, onu sarmalayayım istiyordum.

Onun kokusu, onun gülüşü, onun varlığı . Heyecanımı gizleyebilmek için çok uğraşıyordum. Onun gözleri dünyadaki gözlerden daha güzeldi. Hayalimde de karşımda da onun gözleri vardı. Gözlerinde kayboldum, gülüşünde yok oldum. Çok değişik bir andı. İçimde bir sürü his vardı. Çok özlemiştim. Çok gergindim. Çok heyecanlıydım. Pot kıracağım diye çok korkmuştum. Tek isteğim onun gözlerine çekinmeden bakmak, kokusunu içime çekmek, gözlerinde kaybolmaktı. Ölüyordum. Bitiyordum. İçim eriyordu, onu her gördüğümde. Sadece o vardı. Onu göreceğim anı iple çekiyordum. İçim içime sığmıyordu, taşıyordu.

Uzun süredir onu görmemiştim. Konuşamıyorduk. Özlemiştim. Biliyorum beni sevmediğini, istemediğini. Ben istiyordum. Ondan gidememiştim. Ondan başkasını onun kadar sevememiştim. Kalbime kimse girmemişti. Sadece o vardı. Onunla yatıyor, onunla kalkıyordum bunca sene. Ondan gidememiştim. O bana hiç gelmedi ki benden gitsin. O beni hiç istemedi. Bana hiç benim ona baktığım gibi bakmamıştı. Ağzından hiçbir zaman ‘seni seviyorum, sana değer veriyorum’ gibi cümleleri duymamıştım. Çok zordu. Onunlayken onsuz geçirdiğim yıllar…

Onu bu kadar seviyorken ondan uzak durmak, duygularımı içimde yaşamak çok koyuyordu. Onunla görüşeceğimiz, ona sarılacağım günü sabırsızlıkla bekliyordum. Gün sayıyordum fakat daha sonra saliseleri saymaya başladım. O gün saatler geçmek bilmedi. Sürekli saate bakıp durdum. Ondan başkasını düşünemedim. Algılayamadım hiçbir şeyi. Sadece o, sadece o dönüyordu beynimde. Kalbimin her zerresi onu istiyordu. Onu hep istiyordu. Gözleri gözlerime değsin, kirpikleri kirpiklerime değsin. Kokusu kokumla bütünleşsin, kalplerimiz birleşsin. Kalbim onun için atıyor. Onunla hem varlığı hem yokluğu tadıyorum. Onun var olması benim varlığımdı. Onun yokluğu ise benim sonumdu. Beni sevmediğini, uyuşmadığımızı biliyorken yine umutlanıyorum aptal gibi. Olmayacak duaya amin demek, bu tamamen. Olmasını fazlasıyla, delicesine istediğim ama bir o kadar olmayacağını bildiğim biri…

Dünyam ondan ibaretken dünyam başıma yıkıldı. Çünkü onun beni sevmediğini biliyorum. İmkansızdan öteyiz. Yıldızlardan bile uzak olan sevdiğim. Gözlerine, kirpiklerine, saçlarına, kokusuna, varlığına, her zerresine eridiğim bittiğim aşık olduğum divane olduğum sevdiğim. Diğer yarım, solum,sağım,soluğum,varlığım,her yanım, yarim,sevdiğim, benim olmayan sevdiğim, dünyam. İlk gördüğüm ana gittim, ne kadar tuhaftı. Onu gördüğüm ilk an hislerim, ellerimin titremesi, bu çocuk ‘benim kaderim olacak’ demem, inanasım gelmiyor. Zaman çok hızlı geçti, çok tuhaf ve ilginç. Fazlasıyla acı çektim. Üzüldüm, ağladım, isyan ettim, bıktım. Her şeye onu sevmekten vazgeçmedim. Her anlamda onu sevdim. Hem arkadaş hem dost hem tanıdık hem ona aşık olan biri olarak.

Hiç vazgeçmedim, olacağına inandım hep. Olmayacağını biliyordum. Bana sanki değersiz bir eşyaya bakarmış gibi baktığını hissediyordum. Bilmiyordu onu görünce kalbimin nasıl attığını. Ben baştan bugüne kadar olanları düşündüm, durdum. Sonra bir baktım ki buluşma zamanımız gelmiş. Gözlerine, ona sonunda kavuşacaktım. Bir de çok efor sarf edecektim. Sevdiğimi belli etmemem gerekiyordu, belli etsem kaybedeceğimi biliyordum. Gözlerine hasret kalmıştım. Her dem gözlerine bakmaya çalışıyordum ki bunu yapmamam gerektiği halde. Zordu. Ama bir o kadar da güzeldi. Çok güzeldi. Onu görmek, gözlerine bakmak. Sesini duymak…

Gördüm onu uzaktan, o beni görmemişti. Onu görünce kalbim ağzımda değil vücudumun her zerresinde atmaya başladı. Her zerrem titremeye başladı onu görünce. Aklım başımdan gitti. Ona sarılmamak için çok zor tutuyordum kendimi. Nasıl olduysa kendimi tuttum. Sarılmadım, sarılamadım. Sarılmak yetmezdi bana. Kokusunu da içime çekmem gerekecekti. Onu yapamazdım zaten. Direkt yakayı ele verirdim.

Gözlerine bakmak bile özlemimi durdurmaya yetmedi. Daha da özlemeye başladım. Yan yana olduğum birini bu derece özlemem normal mi? Onu bile bilmiyorum. Olmaması gereken bir şeydi. Oldu ama sıkıntılı bu durum. Yanımdayken özlemek, sarılamamak, kokusuna kavuşamamak…

Gözlerine bakınca dünyalar benim oldu. Sanki kavuşmuş gibiydim ona. Hem gözlerine hem kirpiklerine. Ah, ah! Bir bilsen seni ne kadar sevdiğimi. Aklımın başından gittiğini. Dünyam olduğunu. Beni sevmiyorsun, biliyorum. Hem de çok iyi biliyorum. Elbet bir gün başkasına benim sana aşık olduğum gibi aşık olacaksın. Benim sana baktığım gibi sen başkasına bakacaksın. Bu ihtimal içimi öldürüyor, felakete sürükleniyorum. Yarın kıyısındayım, sen de benimlesin. Ama sana kıyamam. Sensizliğe çok alıştım. Hele de beni yabancı olarak görmene. Bu koymuyor eskisi gibi artık bana. Onunla tanıştığımızda çok farklı biriydim, şimdi farklı biriyim. Beni öyle büyüledi ki varlığı. Dünyam, evrenim, yörüngem ondan ibaret oldu. Yapmam dediğim her şeyi yaptım. Sevilmeyeceğimi bile bile sevdim onu. Asla vazgeçmedim. Bir yerde hep beni seveceği inancı vardı, nedenini ben de bilmiyorum.

Anlayamıyorum ama hep bir umudum oldu, beni seveceğine dair. Olmaması gerekirken daha da umutlanıyordum. Beni sevmediğini, reddeceğini, istemeyeceğini biliyordum içime doğmuştu sanki. Bunun için geriye dönmem gerekiyor diyeceğim de hiç ondan kopamadım. Aklım, kalbim onda kaldı. Ayrılamadım, yapamadım. Onu düşünmediğim bir an bile yoktu. Onsuzluğa alışamadım. Onun hiçbir zaman sevdiği olamadım. Gözlerimin içine derin baktığını görmedim. Benim onu sevdiğim gibi sevemez, o ayrı. Gözlerimin içine baksa aklımı alsa başımdan. Sarılsam ona kokusunu içime çekerek. Üstüm başım o koksa. Kaybolsam, bütünleşsem. Kopmasam ondan. Saçlarının kokusunu iletse sabah rüzgarı. İmkansız olduğunu bile bile onu istiyorum. Çok seviyorum, çok aşığım ona. Derbederim, avareyim.

Ece Nur Sönmez