ANLATI
İlk bisikletim kırmızıydı. Tekerleklerinde beyaz şeritler, gidonunda sararmış plastik kurdeleler vardı. Zinciri sık sık atar, pedallar birden boşa dönerdi. O anlarda dünya altımdan kayıyor gibi olurdu; dizlerim asfaltla tanışır, ellerim avuç avuç toz toplardı. Annem dizime tentürdiyot sürerken, ben hep aynı soruyu sorardım: “Niye düşüyorum?”
Şimdi düşünüyorum da, düşüşün kendisi bisikletin bir parçasıymış. Düşmeden dengeyi öğrenmek mümkün değil. O kırmızı bisiklet, bana yalnızca sürmeyi değil, ayağa kalkmayı da öğretti. Zincirini yağlamak, lastiğini şişirmek, pedallara yeniden basmak… Hepsi, küçük yaşta kendi yaralarımı kendim onarmayı öğreten bir ritüeldi.
Yıllar geçti. Bisikletim değişti, yollar değişti, ben değiştim. Ama hâlâ ne zaman hayatta bir aksilik olsa, kendimi o çocuk hâlimle hatırlıyorum. Dizlerim kan içinde, gözlerim dolu ama içimde bir inat: “Kalkacağım.
”Şimdi anlıyorum: Hayatın kendisi de bir bisiklet gibi. Düşmeden dengeyi öğrenemiyoruz. Ve insan, ne kadar yara alsa da, zincirini yerine takmayı öğrendiği sürece yol devam ediyor.
Belki de o yüzden hâlâ bisiklet gördüğümde içim kıpırdıyor. Rüzgârı yüzümde hissettiğimde, çocukluğumdan bugüne uzanan bir çizgiye biniyorum aslında. Yol hep aynı: Düş, kalk, pedalla.
Hatike Şengül
Yazarın diğer yazıları için tıklayınız…
