Kızılbaştık / Heybet Akdoğan

çığlıksız bir yüzü yoktu hayatımızın
delirmiş asker uğultularıyla
ne de içli bir sesi vardı ölümün
yabanıl çocuklarıydık aşkın
çığrışan atlar geçerdi üstümüzden
gün bize susardı
mor dağlarda kayıtsız tutanaksız kimliğimizle
direnirdik uygar insanların varlığına
kanayan yaralarımız
bir kere görenin bin defa öleceği
delik deşik edilmiş bedenlerimiz vardı
kızıl kıyamet halkı derlerdi bize
kızılbaştık
her kıyametten yalnızca biz kaçardık
akbabalar etimizi bölüşürken
her yağmur sonrası
kanımız cansuyu olur
kızıl kızıl toprağa akardı

Heybet AkdoÄŸan

Yazarın diÄŸer yazıları için tıklayınız…