Kara Gözlü Mektuplar 6 / Murat Kaya

Aşkıma karşılık veren sendin, başım öne eğilmesin diye;
Kömür karası gözlerinden yüreğime şarıl şarıl yaşlar dökercesine.
Düşüp kalkmalarımı hiç sorgulamadan: Neden, nasıl, niye;
Kalbini ömrüme adayan da sendin, yerinden çatır çutur sökercesine…
Melül mahzun ruhun oluverse de, alın çatlatan bir badiye.

Senin aşkından aldığım güç, dört başı mamur çilelere salıyordu beni;
Bende bir devrimci olmanın şuuru kalbimi kasıp kavuruyordu.
Şaşkın ördekler gibi arayan da bendim sokak sokak serin gölgeni,
Kem gözlü şehrin nefret kusan bakışları duygularımı savuruyordu…
Ve sen geliyordun, teskin etmek için bu alevden yapılma kor bedeni.

Bana uzanan ellerin, ruhumda bir umut ışığı gibi ipil ipil yanıyordu;
Yanı başında olsam da sana hasret duyan bir gönlüm vardı.
Bir bülbül gibi şakıya şakıya duygularımın nağmeleri kanıyordu,
Sensiz kaldığım anlarda hayalin beni bir yorgan gibi sarardı…
Ve her öğün yanık yüreğim, yüreğindeki sıcak merhamete banıyordu.

Bir anlayanımız olmasa da, biz bu aşkı bir Leyla gibi yaşıyorduk;
İki ayrı dağdan koşarak gelen ırmaklar misali çağlayan da bizlerdik.
İçimizdeki bu çıkarsız duyguların tınısına biz bile şaşıyorduk,
Gönlümüz aşk oduna mesken ola ola, peygamber yolunu izlerdik…
Kalbimizdeki namütenahi duygularla hırçın sular gibi taşıyorduk.

Sen beyaz gül goncası, ben çölde Leyla’sını arayan bir divaneydim;
Koskoca şehre sığmaz, gider cami avlusunda hayaline dalardım.
Ve karanlık çöktüğünde hatıraların etrafında döneduran pervaneydim,
Kendimi sana duyduğum derin aşkın rengârenk tınısına salardım…
Haytanın biri olarak can alıcı misk – i amber bakışlarına avaneydim.

Rahmet pınarı gözlerin, o kara gözlerin umudumu hep tutuyordu diri;
Her sabah bir divane gibi hayaline dalarak gözlerimi açıyordum.
Yüreğinin sesine kulak vermelerimle uzaklaşırdı benden modernite kiri,
Kurt görmüş koyunlar gibi, asri çağdan Habibi- i Zişan’a kaçıyordum…
Nefsimin boynunu vura vura, olup da yalım yalaz nam salan biri.

Bir kara koca olmanın sevinci, yüreğine baktıkça içimde parıldıyordu;
Sen oluyordu baştan ayağa matemlerin hamuruna maya benliğim.
Yanaşınca bana amber gölgen, gönlüm bir çam kütüğü gibi harıldıyordu;
Damarlarımda kıpırdayıp duruyordu, uğur böceğini andıran şenliğim…
Yüzüme dağlı bir anlatım bırakırken bakışların, duygularım şarıldıyordu.

Ellerinden bir kez tutabilme umudu, serab – ı ömrüme olurken can suyu;
Hüzünlenince beni hatırlayın diyen peygamberin izini sürüyordum.
Beni çıldırtıp duruyordu bir türlü ruhumu içine sindiremeyen şehrin huyu,
Ve yalnız bırakılmanın acısını tatsam da, gönlümü senle bürüyordum…
Bana yarenlik ededururken iffet abidesi Yusuf’a bağrını açan dertli kuyu.

Bir meczup muamelesi görsem de, bu aşka tüm benliğimle sahip çıktım;
Karanlık gecelerin sessizliğinde hatıraların koynunda huzur bulup…
Şehir kem gözle baksa da kalbimin sesine, ben kara gözlerine habip çıktım;
Duygularının derinliklerinde beni hayata bağlayan uhrevi nur bulup…
Tüm yanık yüreklere senden aldığım güçle Lokman Hekim gibi tabip çıktım.

Bedenim senden ayrı düşse de, ruhumda bu aşkın izlerini taşıyorum;
Gül kokulu hatıraların can simidine tutunup hayatta kalıyorum.
Bu aşkın hâlâ serab – ı ömrüme yaşama sevinci kattığına ben bile şaşıyorum.
Her seher vaktinde yüce kudrete gönlümü açıp hayaline dalıyorum;
Böylece Allah indinden gelecek hayırlı haberleri bekleyerek yaşıyorum.

Murat Kaya

Yazarın diğer yazıları için tıklayınız…