İnsan İnsana / Sevgi Erol Öçal

Yeryüzü tuzak zamanlar tozlu
Gece gözlü evler alacakaranlıkta
Turuncu bulutlara göz kırpmakta
Köhne hayatlar hayallerinden vurulmuş
Karanlığın koynunda kanat çırpan kuşlar
Gökyüzünü gezmek hevesinde
Yolu da sonu da acımasız çarkta dönenler
Peşi sıra kanatlanıp gece kuşlarının boy vermek niyetinde
Tükenmişlik kokan nefesler geç kalmamak için çırpınmakta
Oysa ki ölüm bir gün batımı kadar yakın
Ömür solan kızıl bir gül kadar narin
Oysa ki muhtaç insan insana
İnsan insana muhtaç
Ertelemeler ertelenenler pişmanlıklar
Devrik cümlelerle yazılan ağır bir roman
Oysa ki sevmelere harcanmalı zaman
Zira öpmek ile ölmek arasındaki fark sadece bir harf
Oysa ki yeşermek çiçeklenmek
Direnerek yaşamaya eşit
Harcamadan sevgileri yok saymadan sevenleri
Oysa ki hafifletmek şart her şeyi
Oysa ki vefayı ölümü unutmadan yaşamak gerek
Bir menekşe kokusunda anmak aramak sevgiliyi
Oysa ki öğütücü akrep yelkovan çemberinde dönerken dünya
Tutunmalı insan insana
İnsan insana
Sonrası zaten hep oysa ki
Oysa ki olmadan oysa ki insan insana…

Sevgi Erol Öçal

Yazarın diğer yazıları için tıklayınız…