Güz / Murat Kaya

Tabiatın ölüm uykusuna hazırlanışının ağıtını yaka yaka,
Yağmur damlaları sararan yaprakları okşuyor, muhabbet ederek.
Kırk çiçekleri hüzne gark oluyor kara bulutlara baka baka,
Ve bülbüller sükût ediyor, solan güllerin benzine hayret ederek.
Yapraklarını döken ağaçlar, dallarına yaslı kuşları taka taka,
Sessizliğe bürünüyor, kopkoyu bir matem havası davet ederek.

Yeraltına çekilen böceklerden yoksun yeryüzü mateme dalıyor,
Yağmurla buluşan toprağın mis kokusu etrafa yayılır iken.
Kuruyan otların cesetleri, ölümü hatırlatırcasına yerlerde kalıyor;
Bu serinleyen güz günleri, ölümün bir provası sayılır iken.
Göçmen kuşları keder içinde, kendilerini sıcak bölgelere salıyor;
Dipdiri bitkiler, bakır rengine dönüşe dönüşe bayılır iken.

Murat Kaya

Yazarın diğer yazıları için tıklayınız…