KİTAP İNCELEMESİ
Şair Esat Şenyuva. 1976 yılında Bingöl’de dünyaya geldi. Şiirleri, Varlık, Akatalpa, Hayal, Sadece Şiir ve Yeni E’nin de aralarında bulunduğu çeşitli dergilerde yayımlandı. Daha önce ‘’Hangi Felsefe Tedavi Eder Yaralarımı’’, ‘’Öksüz Kelimeler’’ ve ‘’Hiçlik Yokuşu’’ adlı üç şiir kitabı daha olan şairin yeni eseri ‘’Göl Yazması’’ şiire inanan şairin, hüznün sessizliğinden doğan dizeleriyle hayat buluyor.
Her dizesinde ayrı düşündüm, her şiirinde ayrı. O zaman anladım ki, şair şiire sevdalı. Sevdası, kah bir dengbejin sesinde yankılandı; kah ‘’sisli bir göl kalbim’’ dizesinde. Esat Şenyuva’nın şiirlerinde, kadifemsi bir dokunuş, ılık bir rüzgar ve bereketli toprakları andırıyor.
Rilke’nin dizeleri karşılıyor bizleri ve hemen sonrasında bir söz bırakıyor usulca ve heyecanının coşkusunu anlatırcasına:
‘’henüz doğmamış güneşler için çarpıyor kalbim.’’
‘’İnsan bir masal mıdır?’’ diye soruyor şair. Dünyanın ötesiyle aramızdaki belirsizliği sorguluyor ve bir dizeyle bitiriyor o yorgun düşüncelerimizin gizini:
‘’…tanrı dinlenmek için mi bizi yarattı’’
Her şiirin üzerinde uzun uzun düşünmeye bıraktım kendimi. İnsanı, anlamı, manayı, en derin bir coşkuyla seyre daldım. Sessiz bir çığlık duydum bazen, bazen bir isyanın masum bir suretini okudum dizelerde. Yumuşak bir dokunuş tesir etti kalbime ve içimden şairin şu iki dizesi ses oldu, karıştı gökyüzüne:
‘’…bir sabah güneşe karşı
üfleyeceğim kendi sur’uma kıyametimi’’
Metin Göktepe için, diyor şair ‘’sonrası yok’’ şiirinde. Sonrası olmayan bir sessizliği haykırıyor ve yaşamın sivri ucundan düşen hayallerimizi sessizliğin hüzünlü dizelerinde arıyor gibi.
Stefan Zweıg için, diyor şair ‘’insanlıkla dolu içim’’ şiirinde. Doğallığa özlemini dile getirirken, her dizede bir haykırışın sesi duyulur oluyor uzaklardan.
Küçük İskender için, diyor şair ‘’büyük ıslık’’ şiirinde. Dünyanın ötesine uzanıyor dizeler. Aşkla bir selam uzanıyor koşuya çıkmış atların yelelerinde.
Şeref Bilsel için, diyor şair ‘’kalesi kelimelerden bir şah’’ şiirinde. Bir kentin içinde kelimeler dolanıyor cadde cadde, sokak sokak. Ve bir şiirin içinde bir adam geziniyor, harf harf, dize dize; el uzatıyor kalbimize.
Ve Mirsade Sancaklı ve Fatmagül ve Hossein Panahi ve Adil Salih ve Muttalip Gür ve Hüseyin Ferhad için diyor şair ve şu iki dizesi yüreğimizde yankılanıyor.
‘’…bütün güvercinler ölü
Yerine ulaşmıyor mektuplar…’’
‘’Aşka Külhan’’ diyor ayrı bir bölüme ayırdığı şiirlerine. Sonbaharı, aşkı, ayrılığı, özlemi, çocukluğu bırakıyor avuçlarımıza.
Ve ‘’rub’’ şiirinde tanrıya sesleniyor öyle eğilip bükülmeden:
‘’kendinden üflediysen bana,
Normal değil mi tanrım
Senin hislerini hissetmem’’
Son bölümdeki şiirler ‘’O Meryem’e Ağıtlar’’ başlığında yürek yakan bir anne özlemiyle dolup taşıyor.
‘’… ay başını dayamış omuzuna babamın
kuytu bir çatlağa sızıyor ışıltısı annemin’’
Mermerin katı, soğuk yüzeyine bir sitem. Suskun ağaçlar, karanlıklar, insanlar… Ve mezarlığa çekilen şairin dizeleri, bir selvinin gölgesinde haykırıyor gökyüzüne.
Varoluştan öte. Bir kayboluş ve arayış içinde bir tinin özlem dolu seslenişi.
‘’…nerede zümrüt gözlerin
Beni dünyaya terk eden…’’
Ve eserinin son sayfasına bir dize bırakıyor ki başlı başına bir ağıt niteliğinde. Tüm duyguları hem barındıran; hem de tüketen. Hem bir arınma; hem de bir kayboluş. Hem bir çaresizlik; hem de bir minnet…
‘’ve şimdi toprağa ne söyleyeceğimi bilmiyorum anne…’’
Avuçlarıma bırakılan bu kutsal emanetin yazarına sonsuz teşekkürlerimi iletiyorum. Ben de şair Esat Şenyuva’ya ‘’içtenlikle’’ selam ve saygılarımı iletiyorum.
İyi kitaplara ve iyi insanlara denk gelmeniz dileğiyle…
Enver Karahan
Yazarın diğer yazıları için tıklayınız…
Veri politikasındaki amaçlarla sınırlı ve mevzuata uygun şekilde çerez konumlandırmaktayız. Detaylar için veri politikamızı inceleyebilirsiniz.
