Fatih Cihat Köksal

Düzlüklerin üzerinde gölgeler belirirdi, Akşamdan kalma sevdalarla oyalanırken. Çiçekler kokularını salardı yeryüzünün deli koynunda, Sevişmek bile bahane ararken. Delice sözler söylenirdi komedyalarda, Aklım almaz kulaklarım henüz duymazken. İzlenirdi azgın nehirler..

Tanrı; “Seni baba olmakla kutsuyorum.” dedi. ”Bana bu hayatta verdiğin en güzel dört hediye için teşekkür ederim.” dedim. Bilmiyormuş gibi “Nedir onlar?” dedi. Seher vakti, sisler dağılırken o heybetli dağa..

Tozu dumana katmış evde ayakların, Çıkarken en sevdiğin ayakkabını unutmuşsun. Holde buldum çantanın birini ve sevdiğin küpenin tekini, Evde kokunu unutmuşsun. Şu bizim dediğimiz odanın tüm dolapları boş, Müjde sana..