Şair Cemil Yüksek’in 2. Şiir Kitabı Şiirseverlerle Buluştu.

Şair Cemil Yüksek’in “Dünyayı Sığdırırdın Avuçlarına” adlı ilk şiir kitabından sonra “Sesimi Kendim Duymam” adlı ikinci şiir kitabı raflarda yerini aldı. Tunga Yayınları etiketiyle çıkan kitapta Cemil Yüksek’in yine birbirinden güzel şiirlerini görmekteyiz.

Cemil Yüksek, ”Başı göğe ermiş ağaçların kendiliğinden yeşerdiği, dağların, tepelerin, vadilerin, sert yüksekliklerle horona durduğu yerdeydi” diye tarif eder doğduğu köyü. Yoksulluk ve olumsuzluklarla geçen çocukluğunda, bir şeyi hiç eksik etmemişti hayatından: ‘Umut etmek.’ Daha insanca bir yaşama olan özlemi ve mücadelesini, hayatından hiç eksik etmeyen Cemil Yüksek, bizlere de ‘umutlu olmamız gerektiğini’ söylemeyi ihmal etmiyordu.

“Dünyayı Sığdırırdın Avuçlarına” adlı ilk şiir kitabının ardından bu kitabında da “Şiir akıcı olmalıdır” sözünü dikkate alarak kaleme aldığı yalın ve akıcı anlatımlı şiirlerini görmekteyiz.

Tanıtım Bülteninden :

Duvar dibinde biten aykırı otlar gibiyim,
yorgun dünden
bu güne saldığım
yılkı atlara benzer yüreğim.
Gözler kör, yürek, kulaklar sağır!
Sesimi kendim duymam…!
CEMİL YÜKSEK

Mutlaka okumanız gereken, sizi etkileyecek, yüreğe dokunan şiirler.

“Sesimi Kendim Duymam” adlı kitaptan:

Yaşadıkça, okudukça biliyorsun.
Bilmenin huzurunu huzursuzluğunu
çelişkilerini de.
Nazım’dan öğreniyorsun hasreti sevdayı kavgayı.
Sabahattin Ali en saflığı dürüstlüğü doğruluğu
hatta korkusuzluğu.
Kendine “sen nesin” diyecek kadar mütevazi bilge Aziz Nesin yol gösteriyor herkese.
Özdemir Asaf oluyor
çarpılıyorsun tüm güzelliklerin güzelliğine.
Direnmeyi bilince çıkarıyorsun
Enver Gökçe’yle.
Eyvallah etmemeyi Ahmet Kaya’dan,
Yaşar Kemal yürüyeceğin yolların taşını döşüyor
ta Anavarza’dan.
Barışı kardeşliği Hrant’tan,
Umudu başkaldırmayı
Ahmet Arif’ten
doğallığı samimiyeti Edip Cansever’den…
Daha insanca yaşam için
ömrünü seve seve veren devrimcilerden…
Hüznü acıyı yokluğu yoksulluğu fazlasıyla kendin zaten biliyorsun…
C.yüksek

…

En kötüsü de ne biliyor musun?
“Sevinçlerimizi elimizden aldılar,
gülmelerimizi çaldılar.
Umutlarımız;
“Ha , onlar duruyorlar”
Onları elimizden alacak gücü icad edemediler daha…”
C.yüksek

…

Sabah erken.
Üveyikler gurulduyor,
camın kenarında birisi,
diğeri
ağaç dalında.
şarkı söyler gibi
bir ondan
bir bundan,
çokça benden….
“Niye uyandın,
nerde, nerede yandın yakıldın?
Bu saatte yakmazdın
cıgaranı,
gene dolulardasın.
Faturalarını ödeyemeyen,
kara kara düşünen
bu yetmez az aylıkla cebelleşen Ali dayının,
çocukların yemeği, üstü, başı, yazı, kışı, baharı, dört başı bir kaşına zaman ayıramayan Ayşe teyzenin yorgunluğundasın.
Gemin mi battı?
Dostun mu sattı?
Kim kattı bu hüznü acıyı çaya şekere?
İğneden ipliğe,
dolu doluya hızına yetişemediğimiz kör ağır zamları kim yaptı,
kim?
Gene aklın en ince ucunda,
boşver bak üveyikler
gurulduyor,
senin karnın!
Kalk kahvaltıyı hazırla iyisi mi !”
C.yüksek