Güvenme İnsana, Güven de Verme! / Mir Murat Demir

İnsandır, insansın, insan ki değişkendir
Gecelere de güvenme, gündüze de
Beyaza da güvenme, siyaha da
İnsan da, an da, mevsimler de, yalpalar durur
Sakinlik, sabır der, telaşı içinde bulur
Her şey apaçık alenen ortada olup biterken
Umut dergâhından beklerken yorulur
Huzur ister, mutluluk ister kurulur
İnsandır nihayetinde
Gündür nihayetinde
Mevsimlerdir nihayetinde
An gelir en umulmadık anda
En umulmadık yerinden vurur
Suç; ne insanda, ne günde, ne mevsimde
Işık ne yandan gelirse
Karamsar da olursun pür neşeli, mutlu da
Aynı anda aynı baktığın resimde
Her şey aleni, apaçık, ortada, oracıkta, şuracıkta
Aklını sorgulama, sır yüreğinle dimağın arasında
Gülümse
İnsan ki hali garip, şekli şemaili garip
Cüzi bir ömür süresi, öğreneceğim diye kendin yorup
Bir başına, kendi kendisine kalıp
Gülümse, iyisi mi gülümse
Tanıdıysan insanı ve kendini
Güven de verme, yanıltırsın, eksik kalırsın
İnsan kimliğinle insanı bunaltırsın
Gülümse ve gülümset,
Ölümlü yaşam, dünya
Topraktan gelip toprağa dönüş
Budur döngü, ölüm yok oluş değil
Somut varoluşa nihayet

Mir Murat Demir

Yazarın diğer yazıları için tıklayınız…