Baba Ocağı / Hacer Kardiyen Durmaz

Zaman üç parmak dolanıyor ruhumda.
Kurgusu anamın duaları
Tartarus oluyor damımızın duldası
Yakışıklı yakışıksız duygular hapsediyor bedenimi
Bahçemde serçe cıvıltısı, kumru sohbetleri
Yağmur bulutları bronz heykelleri yıkıyor.
Çocukluğumu asıyorum baba ocağıma

Gençlikten anlayan sarraf çağırıyor
Çarşaf çarşaf açılıyor şimdi coğrafya
Bitmeyen asılsız İsrafili sesler
Ölümün bir gözünü kör ediyorum o an
Buluyorum sarıyı yeşili çivit mavisini
Ne muazzam renkler ve gölgeler
Görüyorum sana açılan kapılar eşliğinde
Çocukluğumu asıyorum baba ocağıma.

At tüyü fırçam şahlanıyor rahleden
Erkenek oluyorum seni nakşedene kadar
Çiziyorum sonsuzluğu Medusa gözlerine
Sen oluyorsun renkleri solmayan kaderim.
Ömrüme işteş, ruhuma eş sevdiğim
Mazim, gençliğim ahh ki kederim
Çocukluğumu asıyorum baba ocağıma,

Bir çuval getiriyor sırtında ustam.
Zamanın sayfaları deviniyor ortasından
Okuyorum gün gün  sayfa sayfa seni
Bir varmış, bir yokmuş makamından
Çağırıyor annem, çocukluğumdaki gibi
Uyanıveriyorum uyanmaz uykulardan
Çocukluğumu asıyorum baba ocağıma.

Hacer Kardiyen Durmaz