Aykırı İnsan / Emre Yıldırım

Kül olan her şey bitkindi.
Ve bir bir kırılıyorduk dallarımızdan
Suyumuzu ağlatırken saçaklardan
Gözümüz kesiliyordu, soğukluğundan.

Mahvetti, kırdı geçirdi
Doğa anaya karşı geldi
Hep bu yaratıkları suçladı
Kendisi sanki sütten çıkma ak kaşıktı.

Geriye hiçbir şey kalmadı
Bir ben varım sadece
Şeyden sayarsan benliğimi eğer
Çöplüklerde hayat gerçekmiş meğer

Bak “our only home World” diyorduk
Şimdiye kadarda bulamadık
Belki de çoktu da görünen
Bizim gözlerimiz Tanrı’ya aşktan bulanık

Rahat etmelisin artık
Küllerini savur elinden geldiğince
Belirsiz bir evrene
Bakarsın zayıf bir ışık saçılır
Ummadığın bir yıldızdan içerindeki benliğine

Emre Yıldırım