Aykırı İnsan / Emre Yıldırım
Kül olan her şey bitkindi.
Ve bir bir kırılıyorduk dallarımızdan
Suyumuzu ağlatırken saçaklardan
Gözümüz kesiliyordu, soğukluğundan.
Mahvetti, kırdı geçirdi
Doğa anaya karşı geldi
Hep bu yaratıkları suçladı
Kendisi sanki sütten çıkma ak kaşıktı.
Geriye hiçbir şey kalmadı
Bir ben varım sadece
Şeyden sayarsan benliğimi eğer
Çöplüklerde hayat gerçekmiş meğer
Bak “our only home World” diyorduk
Şimdiye kadarda bulamadık
Belki de çoktu da görünen
Bizim gözlerimiz Tanrı’ya aşktan bulanık
Rahat etmelisin artık
Küllerini savur elinden geldiğince
Belirsiz bir evrene
Bakarsın zayıf bir ışık saçılır
Ummadığın bir yıldızdan içerindeki benliğine
Emre Yıldırım
Çağımızın gereği mi? Kurnaz insan ereği mi? Birisi banka vurgunu Öteki yardım kuruluşu Kripto para vurgunu Çıkarı görenler mesafe almış Politikayı millet için değil Çıkar ve düzenbazlık için yapan da..
Tarihten uzatıyor başını Sarılmış bir rapsodiye Homeros Edalı edalı dolanıp durur Kaz dağlarında sarı kız Bedreddin, Yunus Emre, Pir Sultan, Bektaş-I Veli’yiz Ercişli Emrah, Han kızı Selvinaz Mem ü Zin..
İncecik zarif şeffaf renkler lazım şimdi bize Gücü bahardan yarını olan Kır tarlalarının ferahlığında uçacak Kanatları sefkatten Yüreği insan Sevgisi dağlarca büyük akışkan kırılmaz Şimdilerde bize Düşen cemreler misali Havaya..
Doğrusu eski dünya yok, yaralı yılların sancısıyla Her şey toz ve buluttan ibaret Kabuğuna dokunsak Kırmızı mürekkep dökülecek üstümüze Duygular da kilitli, bilmediğimiz oyunları oynuyor Kırmızı başlıklı kız mesela hiç..
Değdi nazar o güzel gözlerine Kaybettin birini daha çok küçükken Bilemezdin ki sevdiklerinin erken Ölümlerini göreceğini İçine attın tüm acılarını Kimseyi kırmak istemedin İyiliğin ve sevginle Işıl ışıldı masum yüzün..
Yorum yaz