Ölüm Yutmuş Dolunay / Ben Siyah

Ölüm yutmuş dolunay
Kanı gece mavisi
Bürür büyüsü
Dibinde kaos çığlığı
Sorar sen hiç karanlığı
Boydan boya kucakladın mı
Kucakladım, hiçlikte
Terk edilmişlikten dikili giysimi
Yırtıp attım
Kemikleşmiş gerçek
Beni tutup sıkarak
Acıttı kırılarak
Parça parça
İçimde dağıldı
Geriye karanlığım kaldı
Siyah rengini benden aldı
Süzüldüm derin boşlukta
Dönüştüm ateşsiz dumana
Yayıldım yalnız dolunaya

Ölüm yutmuş dolunay
Avuç avuç ruhuma
Döktüğü siyah
Düğüm gibi
Diktiği bölge
Zar olmuş üzerimde
Bulanıklaştım
Üzerimden sökemeyince
Birden soluk nefesle
Seslendi içerime
“Ben beyazım, sen siyah.”
Karşılık verdim
“Ben gerçeğim, sen rüya.”
Ardından yığıldı sessizliği
Çığlığını susturdu saklı ininde
Söndü yansıması obruk obruk tenimde

Bense hâlâ siyahım.

Uğur Ünen