Değerimde mi? / Yusuf Alper Evcil

İnsanoğlu olarak en büyük tramvalarımızdan birisidir vazgeçilmek. En argoca tabiri ile satılmak, en naif tabiriyle yarıda bırakılmak. Bir çoğumuz vazgeçilme korkusuyla hiç olmaz dediklerimizi bile yaparız kimi zaman. Çünkü aslında korkumuz yalnız kalmak değildir de, değersiz hissetmektir.

Tek bir soru kalır aklımızda arkasından gidenlerin. Neden?

Benden değerli olan neydi? Ben ne yanlış yaptım? Bunu nasıl hakkettim?

Bir insan vazgeçilmekten çok, nedenini merak eder aslında. Daha dün değerli olduğunuzu söyleyen birisi bugün sizi neden yanlizliga itmiş olabilir ki ?

Sonra kendimizce başlarız sıralamaya, değerli olup gitmesini sağlayabilecek seveplerini. Bir yanımız ona hak vermeye çalışır. Bir yanımız, ‘ne yani bu sebepler benden değerli miydi?’ Sorusunun cevabını aramaya koyulur.

“Hangi makam, hangi mevki, hangi insan , hangi para…. tamam beni sattinda bari değerinin altında vermeseydin. Zarar ettik ikimizde. Sen beni ucuza verdin, ben sana gereğinden fazla değer verdim. “ cümlesinin öznesi olmak dokunur o anda insana işte.

Bir dostumuz, sevdiğimiz, birlikte yol yürüdüğümüz herhangi birisi olabilir bu öznesi biz olan cümlenin kurulmasının sebebi.

İnsan çiğ süt emmiş der ya atalarımız hani, yahu o zaman bizim sütümüzü pişirip mi göndermişler. Biz neden yapamıyoruz?

Bir kalbe sahip olmak iş değildir azizim. Doğuştan herkese verilir bu meziyet. Önemli olan kalbini eğitmek, vicdan merhamet koymaktır içine.

O halde ya sımsıkı sarılacağınız dostlar edinin kendinize; yahut da çıkar ilişkileri icin insanlara dost gibi davranmayın.
Zaten bu denli nezaketiniz bir devre denk gelmek, cehennem gibi bazılarımız. Sizde üç kuruşluk menfaatler için o cehenneme odun olmayın.

Kalın sağlıcakla..

Yusuf Alper Evcil

Yazarın diğer yazıları için tıklayınız…