Bizim Yayla – Ayşe Epözdemir

Okullar kapanıp yaz tatili başladı mı biz öğrenciler için yaz tatili demek ”yayla” demek; yayla da sorumsuzluk, macera, oyun, özgürlük, dağ, taş, ağaçlar, başka köylerden gelmiş yeni arkadaşlar, farklı komşular demekti. Okul bitince yayla başlar, okul başlayınca yayla biterdi.

Yaylamız Torosların en tepesinde, birkaç tane tepecik üzerine kurulmuş engebeli bir arazide, en yüksekte idi. Daha yükseği yok!  Bu yüzden yıldızlar çok yakın görünürdü, geceler daha aydınlık, ay olmasa bile ışıl ışıldı her taraf. Tertemizdi havası yaylanın. Ardıç, andız, mis gibi yayla çayı, kekik, karanfil, burma çiçeği kokardı.  Biraz erken göçülmüşse bembeyaz papatya, yemyeşil ekinlerle, yeni çiçek açmış nohut tarlası, meyveye yeni oturmuş mercimek karşılardı bizi. O zamanlar kavalla koyununu götüren çobanın çabasını ve bitmeyen güzellik içinde olduğumuzu anlamamışız!

Babaannemle gelirdik yaylaya, kendini bildi bileli hep geldiğini anlatırdı: “Her yaz gelirim her yaz mutlaka. Yayla olmazsa olmaz, yayla insanın ömrünü uzatır, canına can katar.” Biz de kendimizi bildik bileli babaannem, ablam, ben ve üç küçük kardeşimle birlikte gelirdik.  Anne, baba ve ağabeylerimiz sahilde kalıp tarla, bağ bahçe, fıstık, susam yetiştirme işleri yaparlardı. Yayla eli iş tutanlar için bir nevi yasaklıydı. Büyükler iş görenlerin gitmesine asla izin vermez, dedemin meşhur sözünü hatırlatırlardı: ”Sahilde darısı olanın yaylada karısı olmaz!” İşinin başında olmak gerek dermiş rahmetli. Babam özlem ve sevgi dolu gözlerle, biraz hüzünlenerek anlatırdı bize. “Sizler sakın babaannenizi üzmeyin!”  Diye de tembih ederdi. Bizler de gerçekten yaşlı babaannemizi üzmezdik. Onun söylediklerini yapar ve uyumlu çocuklar olarak kendi aramızda eğlenirdik. Babaannemin akranı bir de arkadaşı vardı. Yayla komşumuz Dursun nine. Bizden az uzaktaki evinde tek başına yaşardı. İki tane çocuğu vardı ama farklı şehirlerde yaşıyorlardı. Dursun Nine gece yalnız yatamazdı! Bunun üzerine Babaannem sürekli beni görevlendirirdi. Akşam yatmaya Dursun nineye gittiğimde dualarla karşılanırdım! Yatağın içerisinde oturmuş bir elinde merhemi, diğer elinde tesbih çekerken bulurdum kendisini. “Hadi guzum şunu sür de yatalım” derdi bana. Çocukluk işte ilk zamanlar merhemi sürerken cildine değdiğimde iğreniyordum fakat bu hissimden utanıp, pişman olup sürmeye devam ediyordum. Sürdüğüm merhemin okaliptüs kokusu da ayrıca mest ediyordu beni.  Ortaya serilmiş döşek de sırt sırta yatıyorduk Dursun Nine ile mentol kokusuyla yatıp, huzurla uyanıyorduk erkenden. Keçi boynuzu, şeker ya da bisküvi ödülüm olurdu her sabah.

Dursun Nine her öğleden sonra bize gelirdi. Elinde asası, hafif yukarıya meyilli olan patika yolumuzu yavaş yavaş çıkardı.  Ana yoldan patika yola çıkarken küçük bir tümsek vardı, tümseğin başında da yaklaşık bir metre uzunluğunda sığır kuyruğu bitkisi. O tümseği çıkarken bir eliyle sığır kuyruğu bitkisinden tutarak güç alıyor ve rahatça çıkıyordu.

Bir öğleden sonra Dursun Nine’nin gelme vakti ”fırlama kardeşim” bizi dışarıya çağırıp: “Şimdi yola iyi bakın!” Dedi. Merakla ne olacağını sorarken sus işareti yapıp gizlice babaannemi gösteriyordu. Sustuk, beklemeye ve gözlemeye başladık yolu. Dursun Nine göründü. Her zamanki gibi bize doğru geliyordu. Tam tümseği çıkıyordu ki birden sırt üstü ağır iniş yaptı yere! Elinde metrelik sığır kuyruğu bitkisinin kökü ayakları ile birlikte havada! Çocukluk işte kahkahalarla gülüyoruz. Hemen koşup gülüşümüzü saklamaya çalışarak ellerinden tutup kaldırdık. Yer toprak olduğu için çok ciddi bir şey olmamış görünüyordu. Üstündeki toz toprağı silkeleyip eve getirdik. Biraz dinlenip kendine geldikten sonra, komploya kurban gittiğine hiç ihtimal vermeden, şöyle anlattı yaşadığı olayı:

 ”Görünmez kaza! Her gün tutup çıktığım sığır kuyruğunun kökünden kopacağı tuttu! Sırt üstü düşürdü beni. Yine de verilmiş sadakam varmış Allah korudu beni!”

Biz de ”Allah korudu gerçekten.” Diye hep bir ağızdan onayladık. ”Fırlama kardeşim” fısıltıyla içini döküyordu: ‘’Her gün de gelinmez ki!” 

Çocukluk anılarımızın içinde yer aldı Dursun nine. Yokluk, yoksulluk zamanlarıydı belki fakat insan insana çok güzel paylaşımın olduğu yıllardı. İnsan insana ve zahmetlice…

Ayşe Epözdemir