Ölüm Hep Islaktı / Heybet Akdoğan

hiçbir nehire akmamış göl yalnızlığıyız
suya düştü gülen yanımız

umudun baş harfini avuçlarımıza çizerdik
akşam olunca çırpınırdı acılarımız
sızlardı günle sömürülmüş emeğimiz

güneşin sahanlığına sererdik isyanımızı
ikindi vaktinde büyürdü
çalınan emeğimizin gölgesi
ovasından sürülmüş göçebeydi yarınlarımız
sürgüne başlamış adımlarımızla
yolumuzu gözleyen cengdi

bir yanımız nükseden tarihdi
bir yanımız ölüme adanmışlığımızdı

annemin kucağında kalmış anılarımı
kanatarak devindi hayat
çocukluğumdan kalmış bozma gülüşlerimle
mutluluÄŸum hep hayra yoruldu

dengbej sesinde titredik şu asırda
alnımıza çatılan tüfeklerle
cesetlerimizin altında
yaÅŸama tutunan bir nesille
ölüm hep ıslaktı

rahvan atlar yürüdü üstümüzde
dizginlerine salıverdiğimiz çığlığımızla
zaman tellaldı
zûlüm katlinden önce gelen fermandı

Heybet AkdoÄŸan

Yazarın diÄŸer yazıları için tıklayınız…