Ateş altında mızıka çalarım
Çanakkale’den geçtim
Küba’ya gittim
Okyanus kıyısı
Sirokko esintisi
Beyaz kumlarda uyku
Unutamıyorum Lunam
Dost görünen kurtları
Çekemeyen puştları
Çelme takan itleri
Unutamıyorum ne edem
Yıllardır uzağındayım memleketimin
Hele İstanbul’a çok hasretim
Artık acımı dindirmiyor
Paris’in aşk dolu sokakları da
Napoliten şarkıları da
Ama bu gece eski bir gramofonda dinliyorum
Münir Nurettin Selçuk söylüyor
Hülyama doğan son güneşim
Memleketimde geziyorum
Gökyüzünde dolanıyorum
İstanbul’u yaşıyorum
Biraz hasret dindiriyorum
Bu şehri seviyorum
Çünkü bu şehirde yıldızlar var
Ve hayat var
Yaşadığını hissediyorsun iliğine kadar
Paris’te kaldırım kuşu
Edith Piaf söylüyor
Monsieur Incognito
Son şarkısı bu
Ben sanatın Donkişot’u
Şiir benim Şirinim değil mi
Ateş altında mızıka çalarım
Ay saklanır beni görünce
Yıldızlar sıraya dizilir
Gün doğmaz olur
Şair ölünce…
Adil Başoğul
